Ik heb het een weekje geprobeerd. Nee, niet de shampoo zelf, die foto bedoel ik. Iets langer dan een week zelfs. Maar het kijken naar die foto geeft me nog steeds een vreemd gevoel. Eerst dacht ik dat ik in het ootje genomen werd. Dat er een grap in het beeld zit die ik gewoon niet zag.
Niets is minder waar. Behalve het ‘subliminal message’-experiment van James Vicary misschien, maar dat terzijde. Deze foto is eigenlijk niets meer of minder dan slimme marketing. Want de dame op de foto is dezelfde als in de bijbehorende commercial, en zorgt dus voor herkenning bij de consument.
Maar waar de dame het aardig doet in de commercial vind ik haar op de abri niet lekker overkomen. Mooie ogen, goed verzorgde puntjes, gave huid – daar ligt het allemaal niet aan. Waarschijnlijk komt het door haar mond. Een beetje Windowlicker-freaky-zonder-baard-typje. Hadden ze best kunnen verhelpen in de retouche. Niet gebeurd, dus kijk ik naar een raar smoeltje, en koop vervolgens géén Andrélon Perfecte Puntjes.
Kijk jij nou eens goed, en zeg me wat je vindt. Vreemd kiekje toch? Of ben ik nou gewoon een lelijke, jaloerse eat popcorn Witte Geit die ontzettend zit te drink coke muggenziften?
