Doen wat gezegd wordt. Tegenstrijdigheid vermijden. Het is, uitzonderingen weggelaten, belangrijk in reclameboodschappen. En je hoeft geen Philip Kotler te zijn om te begrijpen waarom.
Dus wanneer de schrijver van een boek in een krantenadvertentie zegt dat het niet om hem gaat, maar om het verhaal, zet zijn naam dan niet in een veel groter corps dan de rest van de tekst. Probeer, in plaats daarvan, het boek gewoon te verkopen met de slogan ‘kost maar €19,95′.
“License to dril”, “Stuccen beter”, “Ferry-very-good”, “Pleased to meat jou” en “Somers Hoveniers, ook “s winters”. Een kleine greep uit de 1140 slogans die de database van Henk van de Scher rijk is. Tenenkrommende rijmpjes, woorden tussen haakjes en geforceerde woordgrappen: als het op een bus of casino vrachtwagen staat, mag alles.
Iedere losse slogan behoort tot het terrein van De Bruine Beer, de gehele verzameling maakt deze site postwaardig voor De Gouden Leeuw. Dus kijk, lees en geniet van deze collectie vol foute slogans die eigenlijk niet kunnen, maar stiekem toch goed gevonden zijn. (Via @ajthijssen.)
De barbierstok van zijn kapsalon draait al decennia naar beneden in plaats van omhoog. Maar sinds hij begin 2005 de slogan ‘Dé kapper zonder afspraak’ invoerde, raakten zijn inkomsten ook echt in een neerwaartse spiraal.
Kapper Louis Schuurkes neemt het als een man. Hij vindt het zelfs ‘goed genoeg’ gaan met de kapsalon die werd opgericht door zijn opa. “Ik aard naar mijn vader. Hij was een go-getter. Ik was ook een go-getter. Heb me jarenlang het schompes gewerkt. Letterlijk. Schompes is een verbastering van schuim, en ik heb me het schuim op de bek gewerkt.”
Bij de tijd dat trouwe klanten wegbleven door het schuimbekken, had Schuurkes zijn schapen op het droge. Dat was eind 2004. In 2005 startte hij met een restyling van de salon en werd de slogan ‘Dé kapper zonder afspraak’.
“Mensen dachten dat ze bij mij geen afspraak hoefden te maken voor een knipbeurt,” zegt de kapper, die zelf overigens kaal is en daarom niet op de foto wil. “Maar ik wilde gewoon geen afspraken meer. Ik wilde ongebonden zijn.”
Een consequentie: kapsalon Schuurkes is op ongezette tijden gesloten. Er hangt wel een bord met openingstijden voor het raam, maar dat mag gerust weggegooid, volgens Schuurkes. “Ik trek me er in ieder geval niks van aan.”
Tegenwoordig is de zaak vaker open dan dicht. In het verleden wilde zijn dochter, Marion, hem nog wel eens waarnemen. Dat ging over toen ze een schatrijke man trouwde. Begrijpelijk, noemt haar vader dat.
“De noodzaak was gewoon weg. Daarbij werd het Marion te gevaarlijk. Als jij je als kapper niet aan afspraken houdt, dan houden klanten zich steeds minder aan fatsoensnormen. Een bodybuilder kwam een keer om een blockhead vragen. Ze gaf hem een mullet. Hij sloeg haar neer en betaalde niet.”
Die gemiste inkomsten heeft hij diezelfde dag nog terugverdiend, laat hij weten. “Ik vroeg een vrouw bij het afrekenen naar haar leeftijd. 46, zei ze. Ik halveerde de leeftijd en telde de gangbare prijs erbij op. Ze protesteerde aanvankelijk. Zei dat het niet de afspraak was. Toen wees ik haar op de slogan.”
Christ Clijsen, bekend van de gelijknamige website, won op 14 mei een set gymschoenen. Hoe? Door een slogan te bedenken bij een foto van een emmer vol krukken. In allerijl werd zijn adres ingewonnen, zodat de schoenen verstuurd konden.
Om de schoenenactie waardig af te sluiten met een slotbericht, werd de winnaar verzocht een foto te sturen van zichzelf, schitterend met zijn gympen. Dat gebeurde niet, hoewel het niet moeilijk is zo’n foto te laten maken. Kwestie van een fotoautomaat enteren met het schoeisel, munten inwerpen en de machine het werk laten doen.
En dat is gesteld dat je, anders dan Christ Clijsen, géén eigen camera hebt. Maar hij heeft een dot van een Nikon. Hij zegde toe een foto te sturen, maar hield zijn woord niet. Na herhaalde verzoeken zegde hij nog een paar keer toe en brak telkens zijn belofte.
Alsof hij niet weet met wie hij solt! Alsof hij geen schoenen had gekregen. Alsof hij zijn adres niet had prijsgegeven aan een stel wilde beesten. Alsof hij zich op zijn website niet motivated, creative, confident, spontaneous, social én structured noemt. En alsof met ‘herhaaldelijk’, niet vier keer bedoeld wordt, maar slechts twee of drie keer.
Op 12 juni ’9 schreven we: “Hallo Christ, het is dat er geen tijd is om te wachten, maar anders zouden we wachten op een foto van jou en je Nike Shag Buil-schoenen. Waar blijft die? Groeten sowieso.” Op 18 juni: “Christ, jongen. Veel weten we niet, maar wel waar je woont. Dus: zul je niet eens een foto sturen als daar herhaaldelijk om gevraagd wordt?”
2 juli: “Christ! Allemachtig. Nog steeds geen foto te bekennen. Druk als een klein baasje? Overspannen? Dood? Weggejogd van de bewoonde wereld zonder moderne communicatiemiddelen? IIG: al ligt je hoofd eraf, zo ga je niet om met mensen die je een paar schoenen geven voor een niet-eens-heel-goede slogan.”
En op 7 juli: “Kom Christ, niet bang. Even een fotootje, als teken van leven en zodat we de schoenenactie als mannen kunnen afsluiten. Hartelijks.” Tot zover. De actie is afgesloten. Binnenkort: een nieuwe.
