“Eén postcoïtale denksessie.” Ruud Gullit, onderzoeker van de Vrije Universiteit in Amsterdam, weet het nog goed. “Eén postcoïtale denksessie, een lachwekkende spot op de achtergrond en hevige pijn in de kaak toen ik erom lachte.”
Meer was niet nodig om een remedie te vinden tegen de hem onwelgevallige invloed van televisiereclame. De remedie: een balpen tussen neus en lippen klemmen tijdens het kijken naar commercials.
Gullit legt uit: “Als je mimiek wordt geblokkeerd, door pijnscheuten of door een ballpoint tussen neus en lippen te houden, dan tempert dat het enthousiasme. Maar als je vrij kunt lachen om een geestige productreclame, of zelfs maar schaapachtig meelacht met de lachers in zo’n reclame, dan raak je sneller in de ban van het product.”
Dat vooronderstelde Gullit. En geef hem eens ongelijk. De onderzoeker heeft het vervolgens bewezen in een gerandomiseerd onderzoek, met controlegroep en al. Omdat de balpen, toch al niet het minste product ter wereld, dus tegen de invloed van reclame blijkt te werken, is hij het product van de week.
Tot slot: de naam van de onderzoeker is gefingeerd. Uit schaamte wil hij anoniem blijven. Hij vindt dat niemand de naam hoeft te weten van de man die onderzoeksstellingen verzon naar aanleiding van een kaakslag, die hij kreeg van zijn vrouw, omdat hij in bed egoïstisch te werk was gegaan.
