Gisteren stond deze advertentie in de Adformatie. Als dierenliefhebber kan Het Roze Olifantje dit natuurlijk niet links laten liggen. Wij roepen alle reclamebeesten op om de Vrienden van de Olifant te helpen en zo de olifant voor uitsterven te behoeden. Want een wereld zonder olifanten zou heel erg droevig zijn.
Exact een week geleden was de uitreiking van de Dutch Bloggies. En vandaag wordt George Baker 65. Twee feiten die geen reet met elkaar te maken hebben. Totdat je besluit een benauwend olifantenmasker op te zetten dat hallucinaties veroorzaakt. Dan lijkt alles verbonden.
Omdat Het Roze Olifantje aan bekendheid wilde winnen, ging het gemaskerd naar de uitreiking van de Dutch Bloggies 2009, in het Haagse Paard Van Troje. Met twee nominaties in de pocket, was de vraag: zou het bij twee nominaties blijven, of viel er meer te halen voor de gemaskerde mannen, en wel één van de achttien prijzen?
Twee prijzen gingen naar NRC Next en twee naar Nalden. En de overige veertien werden gepakt door Mick, Lief Dagboek, iPhone Club, Koekjesfabriek, Washington, Marijn Fietst, Eerste Hulp Bij Plaatopnamen, De Papieren Man, Science Palooza, Elke’s, Frank Watching, Coert Com 9, Nico Dijkshoorn en Independer.
Het zou dus bij twee nominaties blijven. Niettemin beleefden de gemaskerde mannen een gedenkwaardige avond. Omdat ze toch maskers droegen, werd op de weg naar huis nog even een nachtwinkel overvallen. En met het geld dat ze buit maakten, stelden ze hun toekomst zeker.
Wie binnen drie minuten een stuk of acht levensgrote donuts weet weg te weken zonder tussendoor de lippen af te likken, krijgt een vermelding in het Guinness Book Of Records. Zoiets roept vragen op. Bijvoorbeeld: is het moeilijk om donuts te eten zonder de lippen af te likken? Gaat het hier om een reclamestunt van het gilde der donutbakkers? En: in wat voor wereld leven we?
Om de laatste vraag te beantwoorden: we leven in een wereld waar een piepjonge kraai een aangevreten donut uit een politieauto steelt, terwijl zijn handlanger de bijbehorende politieman afleidt door op de motorkap te dansen. Een wereld waarvan men zegt dat het ongelooflijk is wat je er zoal meemaakt als je er eenmaal geboren bent. Iets anders: vijf onwaarschijnlijke zinnen uit reclameteksten.
1. “De ultieme droom van veel mensen: een verzonken badkuip.”
2. “Charme benevelt de melange van zakelijkheid en een zweem van florale speelsheid.”
3. “De dokter ging, al roerend, in zijn kop koffie zitten.”
4. “Wij zoeken een Remote Head Operator.”
5. “Interieur met elektrische sfeerhaard.”
Het gaat niet goed in Nederland en dus ook niet in reclameland. De recessie, waar geen bureau last van heeft als je het op de man af vraagt, hakt er flink in. Onnodig om te zeggen – maar ik doe het toch – dat het niet leuk is voor iedereen die erdoor getroffen wordt.
Het Roze Olifantje wil die mensen daarom een hart onder de riem steken. Een ode brengen aan alle hardwerkende reclamevrouwen en -mannen die het vuur uit hun sloffen lopen voor bureau en klant en toch hun ontslag kregen. Om redenen die begrijpelijk zijn, maar verre van leuk.
En omdat niemand het verdient zijn baan te verliezen door slechte inschattingen van bankiers of hysterische beurslopers, stellen wij van Het Roze Olifantje het volgende voor: maak voor één keer de voorlaatste pagina in Adformatie een ‘hulde-pagina’ voor alle ontslagenen van de afgelopen periode.
Met naam, laatste functie en telefoonnummer als het even kan, zodat ze weer snel aan de bak kunnen. Tijd voor nieuwe kansen, kopt een advertentie op de carrièrepagina. Pakt Adformatie die kans?
Heel toevallig kwamen we ‘m tegen op het web, de – denken we – nieuwe commercial van Centraal Beheer. Het format klopt helemaal, typisch Centraal Beheer-stilo en ook de typische, droge humor klopt als een bus. Dus denken we echt dat we een regelrechte scoop hebben bij Het Roze Olifantje. Kijk snel, want misschien kun je ons helpen met de vraag of dit wel of niet een nieuwe uiting is van de meest favoriete campagne van Nederland.
Pattex, de oersterke lijm die in luttele seconden haar werk doet, gaat van hard bewijs opvoeren – auto’s aan muren plakken enzovoorts – naar emotioneel adverteren. Tenminste, in deze uitingen. Mooie platen waarbij kinderen en volwassenen herenigd worden met oude, vergeten speeltjes. Want als je je oude speeltjes even een Pattex-behandeling geeft, is het allemaal weer zoals het ooit was. Je kunt het zien als een soort Merci-moment, maar dan voor Pattex. Beetje klef dus, maar wel een compleet andere en daardoor verrassender manier van benaderen.
Ik ging gisteravond bij mijn pa op bezoek. Mijn pa woont naast een jong stel dat misschien iets te enthousiast aan het werk is met gezinsuitbreiding. Want meestal zie je pas na de geboorte de vlaggen, wimpels, ooievaars, Winnie the Pooh-beren en veel meer van dit soort spul ter ere van de zuigeling.
Niet bij de buren van mijn pa. Die kondigen het gewoon (nou ja, gewoon) aan met een life-size bouwbord voor de deur van zo’n 3,5 meter hoog. Opvallend om het al van tevoren aan te kondigen. Het is net of je betrapt wordt met je broek nog naar beneden. Ik vraag me af of het Nederland-breed een vervolg gaat krijgen. Het is wel een soort van vernieuwend, toch?
Na Mini, die op een augmented manier een zomerse cabrio liet zien in een advertentie, volgt nu het Donorregister. Ik ben benieuwd hoe het een en ander er uit gaat zien, dat beleven van orgaan- en weefseldonatie, zoals ze zelf zeggen. Vraag me ook af of de augmented hype zal blijven werken op termijn. Je moet toch elke keer met je advertentie – of in dit geval een mailpack – naar je computer lopen om het echt te gaan ‘beleven’. Volgens mij is het een kwestie van nu snel instappen en bij de volgende halte er weer uit.
