Holy moly! Je kunt kopiëren en kopiëren, maar dit slaat werkelijk alles. Twee maal een schaamteloze kopie van de commercials van Selmore voor New York Pizza. Concept, copy, montage, alles is onder de Xerox gegaan.
En de daders zijn geen onbekende van De Paarse Krokodil. De pizzabakkers van Hell uit Nieuw-Zeeland waren eerder dit jaar ook al prooi voor de koudbloedige. 2 keer geel is rood toch?
(via @Boetinho)
Een tijd geleden alweer kwam Duyvis op de markt met hun . In een zak Nacho-Cheese nootjes zitten ongeveer 10% extra hete nootjes. Het leuke van deze productinnovatie is dat je niet ziet welke nootjes heter zijn. Verrassing voor je smaakpapillen dus!
Topidee natuurlijk. Dat zullen ook de pizzabakkers van Hell uit Nieuw-Zeeland gedacht hebben. Een schaamteloze kopie van het idee van onze vaderlandse notenbakkers: The Pizza Roulette. Hetzelfde principe, maar dan op een pizza. 1 slice is besprenkeld met wat druppels van een van de heetste chilisauzen op de wereld. Maar, verschil moet er wezen, ook bij deze kopie. In tegenstelling tot de nootjes heeft de “gelukkige winnaar” wel wat liters vocht nodig om de smaak te temperen.
Zelden commercials gezien waarin een grap (of iets wat daarvoor moet doorgaan) er zo met de haren bijgesleept is, als bij de nieuwe commercials van Domino’s Pizza.
In twee settings - kantoor en thuissituatie - zien we mensen die genieten van een pizza. Eén van hen prijst een nieuwe pizza van Domino’s aan, maar een disgenoot vindt die helemaal niet zo bijzonder. En dan krijgen we iets te zien wat hij veel opvallender en gekker vindt.
Het is zo in- en intriest. Ergens doet het me denken aan de commercials van Kentucky Fried Chicken van een paar jaar geleden: “Zo, die is goed met ballen, maar wij zijn goed met kip.” Ook totaal irrelevante en slechte grappen. Ik heb wel leukere dingen gezien!
In reclames is het leven vaak perfect. De werkelijkheid wordt net iets mooier afgeschilderd dan dat ze daadwerkelijk is. Neem bijvoorbeeld een pizza. In reclames wordt een pizza vers bereid door een Italiaan en afgebakken in een houtoven. En de Italiaanse delicatesse wordt natuurlijk genuttigd in een idyllisch restaurant.
Iets realistischer is deze commercial van Iglo voor hun PZA Shoarma. Er is geen moeite gestoken in het verzinnen van een droomwereld met Italiaanse koks en romantische diners. Deze commercial komt recht uit het leven van de doelgroep. Een doelgroep die donders goed weet dat je een pizza eet, omdat je geen zin hebt om te koken.
DiGiorno is onderdeel van Kraft, in ons land onder meer bekend van Lu, Milka, Côte d’Or en Philadelphia. In Amerika is DiGiorno het grootste merk in diepvriespizza’s. Om de nieuwe flatbreadpizza’s te introduceren, zetten ze naast televisie, radio en print ook Twitter in. Op zich niet bijzonders, maar wel leuk.
Met hulp van hun pr-bureau benadert DiGiorno invloedrijke twitteraars/tweeters. Als zij tweet-ups organiseren, biedt DiGiorno aan om de bezoekers van die tweet-ups te voorzien van slices van de nieuwe flatbreadpizza. Heel goed, die organiserende twitteraar heeft zijn gasten iets te bieden en DiGiorno maakt gebruik van mond-tot-mondreclame (hopelijk). Toch nog twee opmerkingen.
1. Wat begon als iets vooruitstrevends/hedendaags (gebruikmaken van sociale netwerken), wordt dankzij die fysieke contacten toch weer ouderwets. Zoiets als een Tupperware-party, vind ik.
2. Hoe worden die slices bij de tweet-ups afgeleverd: nog lekker keihard bevroren of met een magnetron-busje zoals op de foto?
