Christ Clijsen, bekend van de gelijknamige website, won op 14 mei een set gymschoenen. Hoe? Door een slogan te bedenken bij een foto van een emmer vol krukken. In allerijl werd zijn adres ingewonnen, zodat de schoenen verstuurd konden.
Om de schoenenactie waardig af te sluiten met een slotbericht, werd de winnaar verzocht een foto te sturen van zichzelf, schitterend met zijn gympen. Dat gebeurde niet, hoewel het niet moeilijk is zo’n foto te laten maken. Kwestie van een fotoautomaat enteren met het schoeisel, munten inwerpen en de machine het werk laten doen.
En dat is gesteld dat je, anders dan Christ Clijsen, géén eigen camera hebt. Maar hij heeft een dot van een Nikon. Hij zegde toe een foto te sturen, maar hield zijn woord niet. Na herhaalde verzoeken zegde hij nog een paar keer toe en brak telkens zijn belofte.
Alsof hij niet weet met wie hij solt! Alsof hij geen schoenen had gekregen. Alsof hij zijn adres niet had prijsgegeven aan een stel wilde beesten. Alsof hij zich op zijn website niet motivated, creative, confident, spontaneous, social én structured noemt. En alsof met ‘herhaaldelijk’, niet vier keer bedoeld wordt, maar slechts twee of drie keer.
Op 12 juni ’9 schreven we: “Hallo Christ, het is dat er geen tijd is om te wachten, maar anders zouden we wachten op een foto van jou en je Nike Shag Buil-schoenen. Waar blijft die? Groeten sowieso.” Op 18 juni: “Christ, jongen. Veel weten we niet, maar wel waar je woont. Dus: zul je niet eens een foto sturen als daar herhaaldelijk om gevraagd wordt?”
2 juli: “Christ! Allemachtig. Nog steeds geen foto te bekennen. Druk als een klein baasje? Overspannen? Dood? Weggejogd van de bewoonde wereld zonder moderne communicatiemiddelen? IIG: al ligt je hoofd eraf, zo ga je niet om met mensen die je een paar schoenen geven voor een niet-eens-heel-goede slogan.”
En op 7 juli: “Kom Christ, niet bang. Even een fotootje, als teken van leven en zodat we de schoenenactie als mannen kunnen afsluiten. Hartelijks.” Tot zover. De actie is afgesloten. Binnenkort: een nieuwe.
