Marlies was liever lui dan moe en had een lelijke voornaam. Verder was alles goed aan haar. Ze maakte fluorescerende leggings aanschouwelijk. Haar ouders waren hippies en zelden thuis. Ze woonde aan een bos, op steenworpafstand van het verloren paradijs. Ze kon goed tekenen en had geen complexen.
En ze wist dat ze lui was. Dat ze dat wist, was ook goed. Want daarom had ze een spoed-stempel gekocht. Bij wijze van call-to-action aan zichzelf stempelde ze ‘spoed’ op allerlei dingen. Bijvoorbeeld op haar handruggen.
Zo herinnerde ze zich eraan dat haast geboden was. Vandaag, 31 januari 2010, is Marlies tien jaar dood. Ze werd een decennium geleden geschept door een personenwagen toen ze zich haastte om ergens op tijd aan te komen.
Voor haar dood had ze zich, dankzij de stempel en haar tekentalent, bijna de roem in getekend met een stripalbum over een Israëlische Kapap-trainer. Een lang verhaal. Om het kort te houden: niet de iPad, maar de spoed-stempel is in deze twintigste en laatste PVDW-aflevering het product van de week.
