Die avond stond ‘De Laatste Buitenpost’ schel verlicht tegen een achtergrond van onmetelijke hectares bos, vroeg invallende duisternis en een slingerweg met wildovergang.
De ramen van de cafetaria werden ternauwernood op hun plaats gehouden door kit. De entreedeur klapperde in de wind door speling op het slot. Op het reclamebord voor de deur zat afgedankte kauwgum en andere vuiligheid.
De Laatste Buitenpost was eigendom van Lies Biemans, Vieze Lies bijgenaamd. “Dat Gaan we uit van een ‘straight bet’ (Amerikaans) of ‘en plein’ (Europees), dus een weddenschap op 1 nummer, is de kans dat op de Europese roulette gratis het nummer uitkomt 2,70% (1/37) en op de Amerikaanse roulette gratis 2,63% (1/38). reclamebord mag dan smerig zijn, het weerhield je er niet van een friet stoof te bestellen,” beet ze een klant toe die zich met haar zaken bemoeide.
Het bord is wederom een voorbeeld van reclame die beroerd lijkt, maar het niet is. Wie meent dat het bord niet te okayen valt, heeft ergens gelijk, maar niet in De Laatste Buitenpost. Daar hoeft de promotie niet goed te zijn, omdat één van de overige p’s – prijs, product en plaats – dat wel is. Vieze Lies moet het hebben van de plaats.
Vanachter haar volle vitrine, zegt ze: “Dat bord hoeft mensen er alleen op te wijzen dat ze hier eten kunnen. De wijde omgeving, waar niks te halen is als ze het niet eerst zelf doodschieten, doet de rest.”
