Met veel droefenis en talloze mooie herinneringen neem ik afscheid van de echte Frans Bauer. Een grote fan van zijn muzikale werk ben ik nooit geweest, maar mensen, mensen – wat was die man toch altijd lekker zichzelf. Of hij nou werd geïnterviewd, gesoapt, of gewoon op vakantie was: Frans was Frans. Heerlijk.
Nooit meer vergeet ik dat ene moment op tv. In het programma ‘Waar is De Mol?’ was Frans te gast bij Johnny, en samen zaten ze op het strand van Texel. Johnny speelde gitaar en Frans begon spontaan te zingen. Hij verzon de tekst ter plekke, niet in het hoofd, maar met het hart. Dat was Frans Bauer. Authenticiteit ten top.
De echte Frans Bauer is helaas omgebracht. Vermoord door de Nederlandse Energie Maatschappij door middel van tenenkrommende televisiecommercials. Want ondanks dat Frans verre van irritant is, won hij tóch de Loden Leeuw als BN’er. En toen waren die schandalig slechte kerst- en nieuwjaarsinhakers nog maar net verschenen.
Zeker in die laatste commercials (met ‘Bauergy’, de waardeloze sneer naar Essent, als koploper) is geen greintje echtheid van Frans Bauer meer te vinden. Er staat een nep-Frans; een acteur die niet eens probeert om de echte Frans eer aan te doen.
Jammer hoor. Ik hoop dat de echte Frans Bauer opstaat uit de dood, en ons gewoon laat genieten van zijn lach, zijn mening en zijn levensplezier. Gewoon, Frans zoals Frans ooit bedoeld is.
