In 1991 bedacht door enkele studenten die op vakantie een oude Lomo-camera kochten en achteraf een verklaring nodig hadden voor de slechte resultaten. Nu al enige tijd de bom-diggety in Artifartiland en op Flickr: lomography. Oftewel: analoog fotograferen met een goedkope camera voorzien van plastic lens, en vooral niet te veel nadenken voordat je op die knop drukt. Een cult is geboren.
De resultaten zijn verbluffend. Van verbluffend goed tot verbluffend slecht, want alles mag en niets moet. Lekker los uit de heup schieten, geen rekening houden met compositie en kader, en al helemaal niet met licht, sluitertijden, brandpuntsafstanden en autofocuscapaciteiten.
Gewoon klikkerdeklikken dus, onder het zelfgeproclameerde motto: “Don’t Think, Just Shoot!” Er zijn weliswaar tien gouden basisregels, maar volgens gouden regel nummer tien heb je aan die eerste negen niet veel.
Al met al heeft dat oude, Russische toestel toch wel gezorgd voor een verfrissende kunststroming binnen de hedendaagse fotografie. Een tegenstroming van het perfectionisme dat hoort bij de digitale spiegelreflexcamera. Lekker rauw en ongecontroleerd. Met Sehnsucht naar mooie vervlogen tijden.
Naar mijn mening is lomografie estetisch zeer verantwoord. Maar zoals al eerder aangestipt: welke foto is nou lomo-vet, welke is lomo-laf? En wanneer ben je een goede lomograaf? Kan iemand me helpen, want in mijn gedachten voel ik al een Karel Appeltje aankomen: “Tsss, dit kan mijn kleine neefje ook!”
