Gisteren stond deze advertentie in de Adformatie. Als dierenliefhebber kan Het Roze Olifantje dit natuurlijk niet links laten liggen. Wij roepen alle reclamebeesten op om de Vrienden van de Olifant te helpen en zo de olifant voor uitsterven te behoeden. Want een wereld zonder olifanten zou heel erg droevig zijn.
De Witte Geit moet eerlijk toegeven dat hij nog nooit een echte dikke reclame-prijs gewonnen heeft, dus misschien heeft hij geen recht van spreken. Neemt niet weg dat de Geit een prangende vraag heeft over de prijs der prijzen: de ADCN Lamp.
De Adformatie van vorige week liet – zoals gewoonlijk op heldere wijze – alle ADCN-prijzen zien. Een prachtig bewaarwerkje voor thuis boven het bed of op de wc (afhankelijk van de uitkomst). Al kijkende en lezende, zag ik de deelbekroningen. En bij de deelbekroning ‘illustratie’ ging het volgens de Geit toch wel flink mis.
Om precies te zijn bij de cover van de VPRO gids. Een prachtige cover, gemaakt door Studio Jona, over ‘privacy online’, die de VPRO als topic bracht in haar blad. Deze cover heeft van de “jury illustratie” een lamp toegekend gekregen. De geit is erg benieuwd waarom.
Want de Geit ziet geen illustratie, maar wel een foto. Dan ziet de geit dat het enige illustratieve element – het papier met blokken (pixels) voor het gezicht van de man – in een paar minuten te maken is in Photoshop. Dus vraagt de Witte Geit zich af waarom iemand hier de prijs der prijzen mee wint? Want het betreft toch echt de prijs voor beste illustratie en niet de prijs voor concept, foto of photoshop? Kortom, vragen te over dus.
De Witte Geit hoopt dat jullie, lezers van Adformatie, Adformatie zelf, creatieven en de ADCN iets meer kunnen vertellen over het hoe en waarom van deze keuze. Want de Geit mist volledig waarom deze prijs is toegekend voor deze uiting, hoe mooi ook.
De nieuwe campagne van Plus maakt de tongen behoorlijk los, en niet ten goede. Toch is Leukwerkt Worldwide er trots op, getuige de in Adformatie van vorige week. Ik heb nogal wat moeite met de nieuwe campagne van Plus. Om het kort te houden: hoeveel knulligheid kun je maximaal in een commercial verwerken? Leukwerkt legt de lat wel erg hoog.
Ook beide andere campagnes die zo hartstochtelijk worden aangeprezen in de bewuste bureau-advertentie zijn eerlijk gezegd van een bedenkelijk niveau. Tuurlijk, ik heb pas een filmpje van de nieuwe campagnes van Honig en Peijnenburg gezien, maar leuk – nee, dat zijn ze niet. En dan te bedenken dat de campagnes van Belvilla en Bakker Bart ook uit de koker van Leukwerkt komen. Onder zie je wat filmpjes.
Jammer, jammer, want leuk zou in het DNA van Leukwerkt moeten zitten. Het zit in ieder geval in het verleden van de oprichter van het bureau. Bart Kuiper is de man achter de campagnes van WC Eend, Hak, Mora, Melkunie (koeien), Bovag (Beun de Haas), Duyvis (met Gerard Cox), RVS (“Ik durf het bijna niet te vragen”) en talloze andere memorabele campagnes. Het bureau van Bart Kuiper doet haar naam geen eer meer aan. En dat te moeten constateren, doet pijn.
De Adformatie van deze week bericht over een onvervalste Paarse Krokodil. Gejat werk met een gemeen randje. In november vorig jaar deden Eko Kooistra en Jaron de Paauw mee aan een Brandfighters Contest, uitgeschreven door TUC. Ze wonnen niet, maar tot hun grote verbazing zien ze hun idee wel verschijnen op de buis.
TUC doet, als het gevraagd wordt om een reactie, of de nbso online casino reviews neus bloedt. Het concept is niet uniek, zeggen ze. Het gaat uit van een groter gedachtegoed, namelijk: “Lekker op de bank met TUC.”
Uniek of niet, De Paarse Krokodil ruikt toch onraad. Want hoewel de visuele verschillen tussen de filmpjes eindeloos zijn, het script is identiek. Vrouw zit op de bank met een pakje TUC. Man komt druk pratend binnen, gaat al pratend naast de vrouw zitten en wordt de mond gesnoerd met een TUC-koekje. Packshot/Logo TUC. Einde.
Goedkope truc van TUC dus. Een wedstrijd uitschrijven, veel ideeën vergaren en vervolgens ook gebruikmaken van de ideeën waar niet voor betaald is.
De commercial van Eko en Jaron:
De kopie van TUC:
De afgelopen weken siert de campagne van Head To Head Media de Adformatie. Sieren is wellicht iets te veel van het goede voor deze campagne. Elke keer als ik deze campagne zie, komt op een of andere manier de jaren tachtig voorbijvliegen in mijn hoofd. Nu is er wel een soort van eighties-revival, maar niet in advertising volgens mij. Daar zijn we juist heel erg 2.0 of zelfs 3.0 als het even kan.
En dus verbaast me de aanpak van deze mannen. Juist als je in media doet, lijkt het me van belang dat 2.0 de boodschap is. Of dat je in ieder geval gebruikmaakt van een uitstraling die jouw merk laadt als ‘bij de tijd’, ‘social-ready’ en meer van die dingen. En daar slaat Head To Head de plank behoorlijk mis, wat mij betreft.
Eén ding moet ik wel toegeven: deze twee uitingen zijn de ergste uit de campagne. Het aanmatigende gebruik van klassieke grootheden, slecht acteerwerk met dito pruiken en het Stratego-spel, doen niet veel goeds. Op de site van Head To Head zie je gelukkig nog een aantal beelden voorbijkomen die beter zijn dan deze twee ‘typical eighties’-beelden.
Iedereen die de afgelopen week de soap rond de toch enigszins verrassende breuk tussen TBWA/Neboko en ABN-Amro heeft gevolgd, geniet ongetwijfeld van de advertentie die TBWA/Neboko vandaag plaatste in Adformatie. Net zoals ik. Het is een fijne combinatie van scherpte, durf, zelfspot en actualiteit.
“Thema kan niet meer zonder actie.” Heb ik dat goed gelezen in Adformatie? Ja, het staat er echt. Gaat het om een exemplaar van een jaar of 10, 15 geleden? Even kijken, nee hij is gerestyled – dus nieuw.
Het gaat me er niet om wie dit zegt, maar als je in 2009 nog met deze teksten komt (om een fusie te rechtvaardigen), loop je erg achter de feiten aan. Thema kan al jarenlang niet zonder actie. En andersom evenmin. Vandaar begrippen als through-the-line en geïntegreerde communicatie. Veruit de meeste reclamebureaus en adverteerders weten dat allang en die kennis passen ze ook al jaren toe. Sommigen zijn wat later. Gelukkig ben je nooit te oud om te leren.
Deze advertentie staat deze week in Adformatie.
Het zijn rare tijden. Binnen iets meer dan een half jaar zijn we in een echte, dikke recessie terecht gekomen. Iedereen loopt als een kip zonder kop rond en waardeert geld met emotie. Kortingen vliegen je om de oren en alles (hoe vreemd ook) kan ineens een stuk goedkoper.
Voor onze branche is het ook allemaal automaty online niet even makkelijk. Hoe krijgen we klanten, die in dit soort tijden direct bezuinigen op het communicatiebudget, ervan overtuigd dat het juist nu zo belangrijk is om te blijven investeren in het contact met de consument. Crossmarks (een bureau uit “s-Hertogenbosch) heeft daar een aardige “retail-truc” voor bedacht. Zij bieden voor het budget van 5000 euro, tien dagen lang, vier professionals als “stormtroopers” voor elk adhoc communicatieprobleem. Helemaal geen gekke gedachte.
Alleen is de realiteit best schokkend, want als je even gaat rekenen vraag je je direct af hoe Crossmarks dit kan doen. Ze doen hun werk weg voor slechts 15,63 euro per uur! Daar kun je geen bureau draaiende mee houden…dus je zou in dit geval kunnen spreken van pure uitverkoop, toch?
