Het Roze Olifantje – Ik denk er niet aan

maandag 18 juli 2011   —  11 reacties » Lees meerLees Minder

Zeeman maakt van jatten de nieuwe mode

Op de Amsterdam International Fashion Week werd een nieuw merk gelanceerd: Frank. Maar wat niemand wist of kon vermoeden, is dat Zeeman TextielSupers achter het nieuwe, hippe merk zit. Want ‘goede kleding en textiel hoeft niet duur te zijn’ klinkt het credo van Frank.

En dat maakt Zeeman the talk of the town van het moment. Hun stunt op de Amsterdam International Fashion Week gaat goed het internet over. Maar waar Zeeman uit alle hoeken complimenten krijgt voor hun briljante stunt, wil ik er een kanttekening bij plaatsen. De stunt is qua gedachte 1 op 1 een kopie van het bekroonde D-project van Ikea.

De Zweedse meubelgigant stond namelijk in 2006 op de Woonbeurs, vermomd als nieuw designcollectief D-project. Een strakke designstand lokte nietsvermoedende bezoekers naar binnen om ze daar de boodschap ‘Vergis je niet in de prijs’ mee te geven. Alle meubels in de stand waren namelijk van Ikea. Op deze manier bewees Ikea dat mooi design niet duur hoeft te zijn.

De stunt van Zeeman is een geslaagde. De gezichten van de beteuterde fashionistas zijn goud waard. Maar naast dat het idee van Zeeman een kopie is, vind ik de actie van Ikea ook beter. De stunt van Zeeman werd gedaan voor het oog van het modewereldje; mensen die totaal niet tot hun doelgroep behoren. En zoals bij veel guerrilla dezer dagen, vindt het echte effect van de stunt pas plaats op internet als het casefilmpje online verschijnt. De actie van Ikea vond plaats op de Woonbeurs, voor het oog van hun doelgroep: interieurshoppende consumenten.


 
 
zaterdag 16 juli 2011   —  Nog geen reacties » Lees meerLees Minder

Verveling op het vliegveld

Dit voorjaar maakte Ronaldo, wereldvoetbalster van weleer, bekend dat hij stopt met voetballen. Het nieuws van zijn voetbalpensioen werd wereldwijd uitgezonden op tv, vaak vergezeld met mooie actiebeelden van de Braziliaanse dribbelaar.

Bij mij kwamen andere beelden van Ronaldo bovendrijven. Ik dacht meteen terug aan 1998. Want in dat jaar zette Nike met hun Airport ’98-commercial de toon voor de toekomst wat betreft voetbalcommercials.

De hoofdrol in de commercial was voor Ronaldo, maar hij werd daarbij ondersteund door de rest van het Braziliaanse voetbalteam uit die tijd, met sterren zoals Romario, Denilson, Juninho en Roberto Carlos. Ook cultheld Eric Cantona komt nog even voorbij.

Natuurlijk is Airport ’98 bedacht door Wieden+Kennedy. En hoewel de styling, het camerawerk en het gebrek aan explosies anders doen vermoeden, is de commercial toch écht geregisseerd door niemand minder dan John Woo, onder de vlag van Quentin Tarantino’s productiemaatschappij A Band Apart USA.

Nog steeds is Airport ’98 een van de beste en meest populaire voetbalcommercials ooit gemaakt. Met de liefde voor het spelletje en een vertraagd vliegtuig als eenvoudige uitgangspunten.


 
 
maandag 11 juli 2011   —  2 reacties » Lees meerLees Minder

Onderscheid in herkenbaarheid

Als reclameman zoek je met nieuwe klanten altijd naar common ground. Voor het vertrouwen en het gevoel verbonden te zijn, om samen een treffende bedrijfsnaam of pay-off te bedenken. Daarna hoor je ze uit, je klanten. Achterhaalt welke boodschap ze primair willen overbrengen met hun bedrijf.

Meestal hebben ze daar een onverkoopbare hoeveelheid woorden voor nodig. Daar wordt de boodschap wazig van. Te wazig. Een beetje vaag is niet verkeerd, dat voert de spanning op, maar men herinnere zich wat gezegd wordt over ‘te’.

Je moet de balans vinden tussen te wazig en overduidelijk. Soms is een opdracht ook heel dubbel; willen klanten zowel onderscheidend als herkenbaar zijn. The best of both worlds. Wat je uiteindelijk doet, is de richting bepalen voor ze, koers zetten. Daarna: de boodschap inkorten en aerodynamisch kneden.

Volgens die werkwijze kom je uit op een naam of pay-off als ‘net iets anders’, ‘even iets anders’ of ‘net even iets anders’. Het is niet altijd makkelijk iets te verzinnen dat zo goed is, maar gelukkig is het je vak.


 
 
vrijdag 8 juli 2011   —  Nog geen reacties » Lees meerLees Minder

Thuiswinkeldiefstal

De Tel Sell-spoof is niks nieuws natuurlijk. Het fenomeen is zo bekend dat er al talloze persiflages mee gemaakt zijn. Desalniettemin blijf ik als Paarse Krokodil altijd scherp. Want ook al zijn er genoeg rip-offs van het irritante televisieformat, een kopie is een kopie.

Zo stuitte ik via blogbroeder op deze Tel Sell-spoof van het . Nog voor ik verder had gelezen, wist ik al dat ik beet had. De uiting gebruikt namelijk precies hetzelfde contrast als de spoof uit 2006 van Amnesty International, het verkopen van wapens in een Tell Sell-commercial.

Het vreemde van de zaak is dat de kopie van het WMD Awareness Programme uit een reeks van 3 filmpjes komt. De andere 2 filmpjes zijn geen persiflage op Tel Sell en geven aan dat het idee dus veel breder is. Het kopiëren van het filmpje van Amnesty is dus helemaal niet nodig. Jammer, zonder kopie was ze toch een koelbloedige reprimande bespaard gebleven.


 
 
donderdag 7 juli 2011   —  5 reacties » Lees meerLees Minder

Stof tot nadenken

Soms voel je als Bruine Beer aan alles dat iets schijtwerk is. Maar je gedachten gestructureerd op papier krijgen, is een tweede. Dus om deze commercial door de mangel te kunnen halen beginnen we maar gewoon bij het begin.

De commercial opent met een shot van een duister gymzaaltje waarin iemand zich voorstelt. Alonzo Mourning schijnt de man te heten, en hij schijnt ook aardig te kunnen basketballen. Ik had nog nooit van hem gehoord, en ik gok vele kijkbuiskindertjes met mij. Tot zover is nog niet verklaard waarom we naar een commercial aan het kijken zijn met een basketballer. Want ik kan verklappen, voor de vlugge denkers onder ons, het is niet de nieuwe spot van Nike.

Hij vertelt ons dat AirMaster zijn prestaties verbetert. En dat zijn niet z’n schoenen! Nee, AirMaster is een speciaal tapijt van Desso dat ervoor zorgt dat er minder fijnstofdeeltjes in de lucht komen. Tot zover nog steeds geen verklaring voor de dunkende kerel in de commercial.

Maar dan komt het. De beste man schijnt astma te hebben. En als je astma hebt, zijn vliegende fijnstof deeltjes geen pretje natuurlijk. Maar aangezien je niet basketbalt op tapijt, staat Alonzo ineens in een huiselijke omgeving. Met een basketbal in zijn handen, dat dan weer wel.

Maar waarom een basketballer kiezen als spokesperson die al meer dan 2 jaar geleden gestopt is? Waarom iemand kiezen die alleen bekendheid geniet bij basketballiefhebbers? Waarom een Amerikaan in een commercial van een Nederlands bureau? Waarom is er niks te vinden over de astma van Alonzo Mourning, maar wel over zijn nierproblemen? Waarom niet duidelijker vertellen dat astmapatiënten vaak kiezen voor harde vloeren i.p.v. tapijt, maar dat dat nu niet meer nodig is dankzij Desso? Waarom een hele commercial gericht op astmapatiënten?

De vragen hangen nu als losse deeltjes te zweven in de lucht. Zoveel vragen dat zelfs De Witte Geit naar adem staat te happen. Maar ik ga de antwoorden niet eens afwachten, mijn oordeel is geveld: het stinkt.


 
 
woensdag 6 juli 2011   —  3 reacties » Lees meerLees Minder

Recht in het hart

Ik hing gisteren lam voor de tv. Zo lam dat de diverse reclameboodschappen volledig langs mij af gingen. Tot deze man in beeld kwam. Rommelig rondlopend, lijkt hij niet te weten wat hij doet. Hij frommelt wat aan kleding die op bed ligt.

Opeens verandert het camerastandpunt. De man zit eenzaam op bed in dramatisch ‘pluizig’ licht dat de eenzaamheid benadrukt. En wat er volgt, zorgt bij mij voor een brok in de keel. Het voelt echt, het lijkt echt. Het is echt. Mooi gedaan van Monuta.


 
 
woensdag 6 juli 2011   —  5 reacties » Lees meerLees Minder

Het recept van De Thuisapotheek

De nieuwe tv-campagne van De Thuisapotheek heeft op de redactionele zoo van Het Roze Olifantje een flinke discussie losgemaakt. Over de eerste 28 seconden waren we het snel eens. Ziet er netjes uit en er wordt duidelijk verteld, dus boodschap komt aan bij de kijker.

Maar dan die laatste twee seconden, waar opeens die pay-off in beeld komt: “Daar zit niemand op te wachten.” De oren van De Roze Fant flapperden, De Bruine Beer trok zijn broek alvast naar beneden, en ik begon al peinzend aan mijn witte sik te trekken.

“De Thuisapotheek gaat met een knipoog de strijd aan met de concurrentie,” zegt het verantwoordelijke bureau Van Wanten Etcetera. En daar moet je ze gelijk in geven. Het is een knipoog met een flinke dosis lef, want zo veel naamsbekendheid had De Thuisapotheek nog niet. Dus om jezelf in je imagocampagne direct te bestempelen als overbodig, neemt risico’s met zich mee. Begrijpt de consument je knipoog? En zo ja, vindt hij het grappig? Is er wellicht een pre-test geweest waarin getest is hoe de consument gaat reageren?

Persoonlijk ben ik bang dat de knipoog wel begrepen wordt, maar dat de consument toch eerder de negatieve betekenis tot zich neemt. Zeiken op reclame is namelijk leuk. Het is ook eigenlijk niet erg natuurlijk. Negatieve publiciteit is ook publiciteit, toch?


 
 
maandag 4 juli 2011   —  3 reacties » Lees meerLees Minder

Volkswagen vs. Ford

Ok, het is een hele andere stijl qua illustratie. En ja, op het eerste gezicht lijken deze twee advertenties totaal niet op elkaar. Maar de uiting waarmee Ford een bronzen Lion verdiende in Cannes dit jaar lijkt qua idee toch wel verdacht veel op die van Volkswagen uit 2008. Ook de headings bij beide advertenties vertonen akelig veel overeenkomsten. Want zeg nou zelf: ‘At a price that will never come back’ is toch nagenoeg hetzelfde als ‘A price that will never return’?

Reden genoeg dus voor de Paarse Krokodil om er melding van te maken. Want hoe je het ook wendt of keert, Ford laat weinig ‘difference’ zien met deze bekroonde advertentie en is daarmee terecht voer voor deze doorgewinterde reclamekrokodil.


 
 
vrijdag 1 juli 2011   —  4 reacties » Lees meerLees Minder

Blokkie beh?

De Witte Geit moet eerlijk toegeven dat hij nog nooit een echte dikke reclame-prijs gewonnen heeft, dus misschien heeft hij geen recht van spreken. Neemt niet weg dat de Geit een prangende vraag heeft over de prijs der prijzen: de ADCN Lamp.

De Adformatie van vorige week liet – zoals gewoonlijk op heldere wijze – alle ADCN-prijzen zien. Een prachtig bewaarwerkje voor thuis boven het bed of op de wc (afhankelijk van de uitkomst). Al kijkende en lezende, zag ik de deelbekroningen. En bij de deelbekroning ‘illustratie’ ging het volgens de Geit toch wel flink mis.

Om precies te zijn bij de cover van de VPRO gids. Een prachtige cover, gemaakt door Studio Jona, over ‘privacy online’, die de VPRO als topic bracht in haar blad. Deze cover heeft van de “jury illustratie” een lamp toegekend gekregen. De geit is erg benieuwd waarom.

Want de Geit ziet geen illustratie, maar wel een foto. Dan ziet de geit dat het enige illustratieve element – het papier met blokken (pixels) voor het gezicht van de man – in een paar minuten te maken is in Photoshop. Dus vraagt de Witte Geit zich af waarom iemand hier de prijs der prijzen mee wint? Want het betreft toch echt de prijs voor beste illustratie en niet de prijs voor concept, foto of photoshop? Kortom, vragen te over dus.

De Witte Geit hoopt dat jullie, lezers van Adformatie, Adformatie zelf, creatieven en de ADCN iets meer kunnen vertellen over het hoe en waarom van deze keuze. Want de Geit mist volledig waarom deze prijs is toegekend voor deze uiting, hoe mooi ook.


 
 
vrijdag 1 juli 2011   —  2 reacties » Lees meerLees Minder

Even naar het vogeltje kijken

Het is een ongeschreven regel: plan geen verjaardag, bruiloft of andere verplichting tijdens een belangrijke voetbalwedstrijd. Want de kans is groot dat de aanwezige mannen wat afwezig zullen lijken. Het is altijd wachten op de eerste man die de boze blikken voor lief neemt en de tv aanzet.

Een mooi gegeven waar BandSports met deze reeks uitingen voor hun 24/7 sportkanaal op inspeelt. Subtiel en zorgend voor een grijns op de bek van deze Gouden Leeuw.