“Even-naar-het-urinoir,” zei kapperszoon Jimmy de Kok na het nuttigen van een halve liter Monster-drank, en hij voegde de daad bij het woord. “Binnen-tien-seconden-terug,” riep hij, zich naar het toilet spoedend. Hij sprak de zinnen uit alsof ze vooruitgespoeld werden.

Terwijl hij naar het toilet bewoog, ging hij door de geluidsbarrière. Een oorverdovende knal was het gevolg, maar De Kok hield woord. Binnen tien seconden was hij terug. De kapperszoon, door zijn snelheid Het is niet alleen heel leuk, maar ook de beste manier om nieuwe casino spellen te leren spelen. niet vast te leggen op foto’s, reageert naar eigen zeggen goed op de ingrediënten in de energiedrank van Monster.

Dat geldt niet voor iedereen. Een promomeisje van Monster laat weten dat Monster-drank op ieder mens een andere uitwerking heeft en zodoende ook altijd een “element of surprise”. “Denk aan rollende ogen, maar ook aan handen schudden met onzichtbare mensen,” zegt ze.

Met name op allerlei evenementen, waar de drank ter promotie gratis verstrekt wordt in halve-literblikken, leidt het verrassingselement van Monster soms tot onverwachte taferelen. Daarom is de drank het product van de week.

Tags: energiedrank, kapperszoon Jimmy de Kok, monster, product van de week, promomeisje, rollende ogen
Gepost door Het Zwarte Schaap  —  Nog geen reacties / reageer »

Kindster, one-hit-wonder, selfmade man: Jean Jacques was het allemaal. In 1969 werd hij zesde tijdens het Eurovisie Songfestival. Hij kwam uit voor Monaco en had moeten winnen met zijn nummer Mama.

Hij won niet, want: te moe voor gedegen promotie en podiumpresentatie. Hij had in de voorbereiding op het festival alles zelf gedaan. Componeerde zelf het nummer. Speelde alle instrumenten zelf in. Zelfs de foto voor op zijn hitsingle maakte hij zelf. Bij wijze van schrale troost is Mama nu product van de week.

Tags: 1969, Eurovisie Songfestival, foto's van jezelf maken, Jean-Jacques, kindster, Mama, Monaco, podiumpresentatie, product van de week, selfmade man
Gepost door Het Zwarte Schaap  —  Nog geen reacties / reageer »

De barbierstok van zijn kapsalon draait al decennia naar beneden in plaats van omhoog. Maar sinds hij begin 2005 de slogan ‘Dé kapper zonder afspraak’ invoerde, raakten zijn inkomsten ook echt in een neerwaartse spiraal.

Kapper Louis Schuurkes neemt het als een man. Hij vindt het zelfs ‘goed genoeg’ gaan met de kapsalon die werd opgericht door zijn opa. “Ik aard naar mijn vader. Hij was een go-getter. Ik was ook een go-getter. Heb me jarenlang het schompes gewerkt. Letterlijk. Schompes is een verbastering van schuim, en ik heb me het schuim op de bek gewerkt.”

Bij de tijd dat trouwe klanten wegbleven door het schuimbekken, had Schuurkes zijn schapen op het droge. Dat was eind 2004. In 2005 startte hij met een restyling van de salon en werd de slogan ‘Dé kapper zonder afspraak’.

“Mensen dachten dat ze bij mij geen afspraak hoefden te maken voor een knipbeurt,” zegt de kapper, die zelf overigens kaal is en daarom niet op de foto wil. “Maar ik wilde gewoon geen afspraken meer. Ik wilde ongebonden zijn.”

Een consequentie: kapsalon Schuurkes is op ongezette tijden gesloten. Er hangt wel een bord met openingstijden voor het raam, maar dat mag gerust weggegooid, volgens Schuurkes. “Ik trek me er in ieder geval niks van aan.”

Tegenwoordig is de zaak vaker open dan dicht. In het verleden wilde zijn dochter, Marion, hem nog wel eens waarnemen. Dat ging over toen ze een schatrijke man trouwde.  Begrijpelijk, noemt haar vader dat.

“De noodzaak was gewoon weg. Daarbij werd het Marion te gevaarlijk. Als jij je als kapper niet aan afspraken houdt, dan houden klanten zich steeds minder aan fatsoensnormen. Een bodybuilder kwam een keer om een blockhead vragen. Ze gaf hem een mullet. Hij sloeg haar neer en betaalde niet.”

Die gemiste inkomsten heeft hij diezelfde dag nog terugverdiend, laat hij weten. “Ik vroeg een vrouw bij het afrekenen naar haar leeftijd. 46, zei ze. Ik halveerde de leeftijd en telde de gangbare prijs erbij op. Ze protesteerde aanvankelijk. Zei dat het niet de afspraak was. Toen wees ik haar op de slogan.”

Tags: go-getter, goed genoeg, kapsalon, Louis Schuurkes, slogan, verstrekkende gevolgen
Gepost door Het Zwarte Schaap  —  4 reacties / reageer »

Een kartonnen bord met de tekst ‘pour l’alcool et la drogue’ is een goudmijn voor straatmuzikant Ruben. Met het bord presenteert hij zichzelf als een drugsverslaafde alcoholist. Hij stelt zichzelf ermee in een kwaad daglicht, maakt in feite antireclame voor zichzelf. En zo haalt hij dagelijks ongeveer honderd euro op.

Ruben had cocaïne, heroïne en alcohol nodig om op het idee te komen. Inmiddels is hij al jaren afgekickt. Hij heeft een huis, vrouw en spaargeld. Op zonnige dagen zit hij in de zon, in het centrum van Montpellier, in kleermakerszit, gitaar te spelen, chansons zingend en monsterhits als ‘Is dit alles?’ van Doe Maar. Zijn bord is het product van de week.

Tags: Doe Maar, kartonnen bord, pour l’alcool et la drogue, product van de week, Ruben
Gepost door Het Zwarte Schaap  —  3 reacties / reageer »

“Als je een stem in jezelf ‘je kunt niet schilderen’ hoort zeggen, ga dan uit alle macht schilderen en die stem zal stil worden.” Dat zei wijlen Vincent van Gogh. Het Roze Olifantje sluit zich er geheel bij aan.

Toen hij te horen kreeg genomineerd te zijn bij de Dutch Bloggies, in de categorie Beste Kunst, Cultuur & Entertainment Weblog, sprak precies zo’n zelfde stem: “Kunst en cultuur? Daar weet jij toch niks van af?” De Olifant sloeg meteen, uit alle macht, aan het denken.

Hij staat weliswaar bekend om zijn kennis van de debiele broers reclame en marketing, omdat hij daar nu eenmaal de kost mee verdient. Maar betekent het automatisch dat hij geen kunst en cultuur kan herkennen als hij ze tegenkomt?

Wil het zeggen dat hij, zijn fenomenale geheugen ten spijt, werkelijk niks van kunst en cultuur weet? Zijn kunst en cultuur voor hem niet gewoon een verwaarloosde, tweede natuur? Een onderbelichte schaduwkant? De nominatie was hoe dan ook een aansporing om zich vast te bijten in de vraag hoe kunst en cultuur zich tot reclame verhouden.

De Olifant vindt kunst – die hij autotelisch noemt, omdat ze zichzelf als doel heeft – in scherp contrast staan met de dienstbare, naar kitsch neigende reclamebranche. En cultuur beoordeelt hij als erg star en onveranderlijk, vergeleken met reclame. Zijn conclusie is dat hij zich, ondanks zijn kennis van kunst en cultuur, op een reclameblog wil beperken tot berichten over reclame.

Over reclame sprekend, maakt hij graag van de gelegenheid gebruik om een expositie aan te prijzen waar hij reikhalzend naar uitkijkt: de expositie van de doofstomme schilder en tekenaar Hendrick Avercamp, die opent op 20 november 2009. Klik hier voor meer info.

Tags: autotelisch, Dutch Bloggies, Hendrick Avercamp, kunst en cultuur, onderbelichte schaduwkant, reclame en marketing, tweede natuur, Vincent van Gogh
Gepost door Het Zwarte Schaap  —  4 reacties / reageer »

Vrijgezel Jean-Jacques, de man op de foto, was zijn vrijgezellenbestaan beu. De gangbare manieren om aan de vrouw te raken, werkten niet bij hem. Daten via internet was zijn eer te na, en hij was niet ad rem genoeg om vrouwen op te pikken in een bar-dancing.

Ook de toenaderingszin waarmee zijn kameraad Bas de Slang tientallen successen boekte, kon hij niet inzetten. De zin was: “Je bent een hottie en ik zou je graag eens voor de camera hebben op het stierenvel voor de openhaard van mijn villa ter grootte van zes huizen.”

Jean-Jacques kon de zin niet inzetten, want hij had geen camera, en liegen was, net als internetdating, zijn eer te na. Daarom verzon hij iets. Een nieuw type zelfpromotiecampagne. Hij trok de stoute schoenen aan, veegde de schroom aan de pollevieën en zette een portret van zichzelf in de etalages van fotozaken, of tussen de fotolijsten op de lijstenafdeling van fotozaken.

Naar aanleiding daarvan vroegen diverse vrouwen hem oprecht: “Ken ik jou niet ergens van?” En elke keer dat Jean-Jacques in alle eerlijkheid en nonchalant antwoordde dat zijn portret in de etalage stond van tientallen fotozaken, waren de vrouwen aangenaam verrast. Het was zelfs zo dat JJ”s innovatieve actie om zichzelf in the picture te krijgen, meestal de coïtus a tergo inleidde.

Tags: coïtus a tergo, fotolijsten, inzetten, Jean-Jacques, vrijgezel, zelfpromotiecampagne
Gepost door Het Zwarte Schaap  —  1 reactie / reageer »

Een goed product hoeft niet per se verfijnd, oerdegelijk of glad te zijn. Het hoeft geen spitstechnologie te bevatten, noch ontwikkeld te worden door een beursgenoteerd bedrijf. Dat bewijst het product van de week van deze week: de deurmat voor de voetbalfan. De deurmat met de tekst: “Hier woont een voetbalfan.”

Die deurmat is méér dan een deurmat. Meer dan een voorwerp om de schoenzolen aan af te vegen. Bijna te goed om de voeten aan af te vegen. Want de deurmat voor de voetbalfan laat voorbijgangers weten dat ’ie de deurmat is van een voetbalfan.

En wie van voetbal houdt, hoeft zich daar niet voor te schamen. Die mag er best voor uitkomen. Koop daarom ook de deurmat voor de voetbalfan als je hart op het voetbalveld ligt. Ontelbare mensen deden het. Zangeres Anita Doth was een van hen.

In 1993 werd haar op MTV gevraagd waarom ze dacht dat futuristische muziek, en dan met name die van haar en Ray Slijngaard, steeds populairder werd. “Omdat we steeds dichter bij de toekomst komen,” was haar gevatte antwoord.

Tegenwoordig houdt ze meer van een ouderwetse pot voetbal dan van futuristische muziek. Met de deurmat kan ze dat perfect uitdragen. “Voetbal kalmeert me,” vertelt de popster in een gesprek met HRO. “Tenzij ik onrecht zie op het veld, zoals laatst in de wedstrijd tussen Sunderland en Liverpool, die ik live bijwoonde.”

Liverpool verloor de wedstrijd met 1 tegen 0, door een strandbal op het veld die de Liverpool-doelman op het verkeerde been zette. Doth: “Tijdens die wedstrijd dacht ik wel even: doe mij maar weer gewoon techno. Futuristische, maar altijd eerlijke muziek. Lekker rechttoe rechtaan.”

Tags: Anita Doth, deurmat, hart, product van de week, Ray Slijngaard, voetbalfan
Gepost door Het Zwarte Schaap  —  4 reacties / reageer »

Deze week is de Dutch Design Week in Eindhoven. En geen van de daar getoonde producten trekt evenveel aandacht als de subtiel erotische luchtverfrisser; die met de geur van kaneel en de vorm van een vrouwspersoon in negligé.

Vandaar dat de subtiel erotische luchtverfrisser het product van de week is en niet de vaccinatiepleisters van Charlie Guda, of Floris Douma’s Crisis Telex, de matrixprinter met dongel die al het nieuws over de kredietcrisis op internet opzoekt en print.

Tags: Daihatsu Cuore, Dutch Design Week, luchtverfrisser, telex, vrouwspersoon in negligé
Gepost door Het Zwarte Schaap  —  4 reacties / reageer »

Dat voormalig friturist Fons Biemans zijn tijd vooruit was, weet iedereen die hem heeft gekend. Het blijkt nu ook uit de reclamefilm voor zijn frietzaak, die deze week openbaargemaakt is. Op een televisiescherm bij de ingang van zijn snackbar ‘loopte’ de film in de zomer van 1988.

In de reclamefilm wordt gebruikgemaakt van voor die tijd revolutionaire animatietechnieken. Kinderen vonden de film griezelig, volwassenen vonden hem getuigen van wansmaak. De friturist vond hem goed en stond onverschillig tegenover de kritiek. “Het lot van de vernieuwer is nu eenmaal onbegrip,” was zijn motto daaromtrent.

In zijn memoires, die deel uitmaken van een bescheiden boekwerk onder de titel Snack-o-theek, vertelt de avant-gardist van de frituur over de problemen die zijn gepionier opleverde. Want ook toen hij bijvoorbeeld de hamburger in ere wilde herstellen door de standaardhamburgers te pletten met een machine, stuitte hij op weerstand.

“De burgerpletter genaamd Civil Reformer sloeg hard in na de lancering ervan,” vertelt Biemans in het hoofdstuk Imitatiehamburger. “Klandizie reageerde geschokt.” Volgens de oud-friturist wilde niemand een geplette hamburger, omdat die er ‘onsmakelijk’ uitzag, want dun en vierkantig bovendien. Biemans maande zichzelf vol te houden.

Hij was ervan overtuigd dat een goede hamburger dun moest zijn. “Dun, zoals de hamburgers van rauw rundvlees die de strijdkrachten van Genghis Khan tijdens hun veroveringstochten onder hun zadel staken. Door de bewegingen van de paardenrug onder het gewicht van de strijder, werd het vlees tijdens het rijden mals en flinterdun.”

Ondanks Biemans’ stellige overtuiging en de alleszins gebruiksvriendelijke Civil Reformer, is de flinterdunne hamburger nooit verheven tot de standaardburger in de snackindustrie. En de reclamefilm – hieronder te zien – flopte, zoals min of meer gezegd.

Biemans is altijd koel gebleven onder zijn mislukkingen. Dat kon hij, want hij schijnt al met al goed te hebben geboerd met zijn frietzaak. Goed genoeg om er na dertien jaar mee te kunnen stoppen.

Tags: avant-gardist, civil reformer, Fons Biemans, frietzaak, griezelig, koelbloedig, snack-o-theek, snackindustrie, stoppen, vernieuwer, wansmaak, weerstand
Gepost door Het Zwarte Schaap  —  1 reactie / reageer »

De Keuringsdienst van Waarde kwam afgelopen week met een opmerkelijk bericht. Met het ingrediënt ijzer in Kellogg’s Special K-tarwevlokken wordt niet mineraal ijzer bedoeld, maar metallisch ijzer, ijzervijlsel.

Hele stukjes ijzer toevoegen aan cornflakes: Kellogg’s krijgt tien punten voor de moeite die het kost. In het product van de week van deze week, Coconut Water van Grace, zitten hele stukjes kokosnoot. Dat alleen is al tien punten waard.

Waardoor de dorstlesser van Grace op punten wint van de concurrentie, is de verpakking. Op het kokosnootwaterblik – te koop bij alle Plus-supermarkten trouwens – staan palmbomen, een ondergaande zon, helmgras, strand en een toiletpot waaruit een rietje steekt.

Tags: dorstlesser, grace, helmgras, ijzer, kellogg's, keuringsdienst van waarde, mineraal, plus, product van de week, supermarkten, tarwevlokken
Gepost door Het Zwarte Schaap  —  3 reacties / reageer »