Buitenstaander
Motiverend. Zo wordt het hysterische gekraai genoemd in de radiospot voor het Weight Care-dieet. Ergens heb je gelijk als je zegt dat het onaangenaam klinkt. Maar ondertussen bijt het motiverende geluid zich als een terriër vast in het geheugen.
De reclame werkt, anders gezegd. In dit laatste deel van een serie over communicatiepogingen die slecht lijken, maar goed zijn, speciaal voor wie het nog nooit gehoord heeft: het motiverende geluid.
Morgen om acht uur ‘s avonds houdt de Nasa een persconferentie over een ‘astrobiology discovery’, die te volgen zal zijn via een live stream op de site. Wat het ook is dat het ruimtevaartinstituut gaat onthullen, impact heeft het al.
‘Astrobiology’ is het magische woord dat buitenaards leven belooft. Internet, de wereldomspannende buzz-, pitch- en hypemachine, zorgt dat het rondzingt, gonst. De speculaties over de aliens zijn niet bij te houden.
Goed of slecht, een idee is nooit ver weg. Hoop op een goed idee gloort constant, als koud vuur, aan de horizon. En goede ideeën dienen zich vanzelf aan. Toch zijn er archieven vol reclames gebaseerd op slechte ideeën.
Was De Bruine Beer niet druk met geld verdienen, Het Roze Olifantje zou bruin kleuren van berichten over reclames waaraan een slecht idee ten grondslag ligt. De oorzaak van al die barre ideeën is simpel en minstens Alle bekende casino spelen onlineletjes zijn te spelen bij Party Casino dus of je nou van blackjack, roulette, videopoker of van videoslots houdt, bij Party Casino kun je het allemaal vinden. in vieren te delen.
Ten eerste is er de kloof tussen fantasie en werkelijkheid, die goede ideeën in de kiem smoort of reduceert tot slechte. Ten tweede blijven de beste ideeën geheim. Ze liggen veilig opgeslagen in het geheugen van de bedenkers. Omdat ze ze anders niet lang meer alleen hebben, en er moet te eigen bate nog iets mee gedaan worden in de toekomst.
Ten derde is er tijdgebrek. En ten slotte wordt er te weinig gewerkt met LSD; de gespreksmethode waarbij je Luistert, Samenvat en dan Doorvraagt, om zo tot kristallen van ideeën te komen.
Als je de postmodernisten mag geloven, wordt er niks nieuws meer gemaakt. Dat zij het mis hebben, toont de Levitator van Crealev, een apparaat dat met behulp van een magnetisch veld displaymateriaal laat zweven. De Levitator maakt er, als het ware, ufo’s van.
Wie wil impliceren dat de reclameposter van Crealev slecht is, omdat de zwevende romp er ietwat geshopt uitziet, kan beter niks impliceren. Die kan dat beter rechtuit zeggen, omdat het zo is. Desondanks hebben horden retailers belangstelling voor de Levitator, volgens de producenten.
Die avond stond ‘De Laatste Buitenpost’ schel verlicht tegen een achtergrond van onmetelijke hectares bos, vroeg invallende duisternis en een slingerweg met wildovergang.
De ramen van de cafetaria werden ternauwernood op hun plaats gehouden door kit. De entreedeur klapperde in de wind door speling op het slot. Op het reclamebord voor de deur zat afgedankte kauwgum en andere vuiligheid.
De Laatste Buitenpost was eigendom van Lies Biemans, Vieze Lies bijgenaamd. “Dat Gaan we uit van een ‘straight bet’ (Amerikaans) of ‘en plein’ (Europees), dus een weddenschap op 1 nummer, is de kans dat op de Europese roulette gratis het nummer uitkomt 2,70% (1/37) en op de Amerikaanse roulette gratis 2,63% (1/38). reclamebord mag dan smerig zijn, het weerhield je er niet van een friet stoof te bestellen,” beet ze een klant toe die zich met haar zaken bemoeide.
Het bord is wederom een voorbeeld van reclame die beroerd lijkt, maar het niet is. Wie meent dat het bord niet te okayen valt, heeft ergens gelijk, maar niet in De Laatste Buitenpost. Daar hoeft de promotie niet goed te zijn, omdat één van de overige p’s – prijs, product en plaats – dat wel is. Vieze Lies moet het hebben van de plaats.
Vanachter haar volle vitrine, zegt ze: “Dat bord hoeft mensen er alleen op te wijzen dat ze hier eten kunnen. De wijde omgeving, waar niks te halen is als ze het niet eerst zelf doodschieten, doet de rest.”
Het is ‘de week van het pinnen’. Van 1 tot en met 7 november wordt er elk uur van de dag 250 euro weggegeven aan iemand die ergens in Nederland pint. Een week telt 168 uur, dus er zijn 168 prijzen.
Luidens indiscreties doen Nederlanders er geen pintransactie meer om, maar Bob Goulooze, persvoorlichter van Currence, de organisatie die zorgt voor ‘veilig en transparant betalingsverkeer in Nederland’, weet wel beter.
Op de vraag of er deze week vaker gepind wordt, antwoordt hij vriendelijk: “Ja.” Op de vraag of dat door de actie komt, is het antwoord eender. En het antwoord op de hamvraag, hoeveel vaker er gepind wordt: “Die cijfers zijn geheim. En misschien blijven ze dat ook.”
Die antwoorden, plus de wetenschap dat het gemiddelde aantal pintransacties per uur in Nederland grofweg tussen de twee- en vijfhonderdduizend ligt, helpen niet bij berekeningen van winkansen. Conclusie: er is nog een wereld te winnen qua transparantie in het Nederlandse betalingsverkeer.
“Dat plaatje,” zegt een vrouw met wimperspreidende volumemascara van Yves Rocher. Ze staat voor een gesloten Super De Boer. Haar ogen zijn gericht op een ruitsticker met een jongen die een bord vlees vasthoudt.
“Dat plaatje is een voorbode van de hel op aarde,” verzekert ze. “Ik maak geen halloweengrap. Ergens heb je gelijk als je zou zeggen dat je het niet wil geloven. Het is geen prettige mededeling. Maar waarom anders zou zo’n stompzinnige foto het tot ruitsticker van een supermarkt schoppen?”
De vrouw, ooit werkzaam als e-marketeer van een middelgrote instelling, wacht het antwoord niet af. “Wat ongelukkige winkeldecoratie lijkt, is een waarschuwing voor wat komen gaat.”
Een paar maanden geleden zag ze het licht, vertelt ze verder. “Het was geen speciaal licht. Het kwam gewoon van een passerende auto, maar sinds ik het heb gezien, zie ik de signalen. Dat plaatje is slechts een voorbeeld.”
“Mannen in de hogere echelons van het bedrijfsleven weten ervan,” gaat ze verder. “Ze zijn ‘in the know’ over de ontwikkelingen. Planten, struiken en bomen – ze zullen allemaal verschroeien als de hel losbarst. Dieren zullen massaal sterven. Mensen, mochten ze overleven, zullen blij moeten zijn met zo’n bord vlees, want oogsten mislukken en verse groenten zullen snel tot het verleden behoren.”
Om een lang verhaal kort te maken, het volgende. Wie vragen had over het hoe en waarom van lelijke of dubieuze winkeldecoratie: die wordt, aldus de vrouw die het licht heeft gezien, verordonneerd door machthebbers wereldwijd. Om de mensheid voorzichtig voor te bereiden op de hel op aarde.
“Met zo’n body ga je niet op kantoor werken,” zei een vrouw uit het grootstedelijke nachtleven. Ze zei het over haar eigen body, tegen een andere vrouw. “Jij zult wel op kantoor moeten werken, met jouw body,” ging ze verder. “Kijk jij wel eens in de spiegel? Of barst die dan?”
De andere vrouw liet zich niet zomaar beledigen. Ze haalde uit met vlakke hand. Dat was het startsein voor een catfight in de openlucht. Een publiekstrekker van een tafereel, rond twee uur vanmorgen.
Het moest gestopt worden, voordat de twee elkaar openreten met de nagels of de uitgeschoten hakschoenen. Open wonden en ingescheurde oogleden zouden zonde zijn, aangezien geen van beide vechtende vrouwen voor de neutrale toeschouwer lelijk was. Zo althans dacht het aangeschoten heerschap erover dat tussenbeide kwam.
Hij deed dat met passend geweld, precies op het moment dat een grote en een kleine agent te voet op het tumult afkwamen. Ze rekenden hem onder kalm protest in. De vrouwen pakten de biezen en verdwenen in de massa.
“Ergens heb je gelijk, als je zegt dat het zonde is dat die twee elkaar toetakelen,” sprak de grote even later tegen het heerschap. “En dat je ingrijpt,” vulde de kleine aan. “Toch ga je mee, ontnuchteren in de cel. Of wil je ontkennen dat je gedronken hebt?”
Dat wilde het heerschap niet. In de cel kon hij niet slapen door de cocktail van gevoelens die hij had. En door gedachten over hoe anders de wereld er zou hebben uitgezien zonder de realiteit. Om de zinnen te verzetten, bedacht hij een serie: Ergens Heb Je Gelijk. Een serie over communicatiepogingen die beroerd lijken, maar niet zijn.
De eerste te behandelen communicatiepoging is van de politie. Een personeelsadvertentie op een spandoek in buizenframe, aan de gevel van een politiebureau. Wat opvalt: het kikvorsperspectief en drie voldaan glimlachende coppers, met de handen op holster, wapenstok of boeien aan de riem.
De communicatiepoging lijkt beroerd, maar is het niet. De aantrekkingskracht van de politiemacht wordt in één eenvoudige afbeelding vervat. Ergens heb je gelijk als je zegt dat het een geslaagd spandoek is.
Politiek, godsdienst en rechtspraak, voorheen altijd strikt gescheiden in Nederland, komen samen in het proces tegen politicus Geert Wilders. Er is weinig geestdrift voor nodig om ook reclame in het proces te betrekken.
Neem discriminatie, samen met haatzaaien de reden waarom de politicus morgen terechtstaat. Discrimineren, onderscheid maken tussen mensen, gebeurt in de reclame, zoals hierboven te zien, en in de politiek is het niet anders.
Wilders discrimineert moslims, SGP’ers discrimineren homo’s en vroeger discrimineerden leden van de Boerenpartij, onder leiding van Hendrik Koekoek, zwarte schapen. (Ze waren van mening dat de duivel zich verborgen hield in zwarte lammeren en dat ze tot onrust binnen de kudde leidden.) En het bleef niet bij discriminatie.
Dat was vroeger. Terug naar de actualiteit met Geert Wilders in de hoofdrol. Omdat hij op onrechtmatige wijze onderscheid zou maken tussen mensen, is hij mogelijk strafbaar bezig, en verwikkeld in wat hij zelf noemt: het proces van de eeuw. Het proces is wereldnieuws en leent zich prima voor een reclamestunt die niet onopgemerkt zal blijven.
Een stunt als de Californische zonnebrillenmaker Oakley gister uithaalde. Toen de 33 mijnwerkers, die sinds 5 augustus opgesloten zaten in een Chileense mijn, weer bovengronds kwamen, deden ze dat met een bril op. Een ‘Polarized Radar Range’-zonnebril van Oakley.
Dat was goed tegen beschadiging van de lichtreceptoren in hun ogen en voor de public relations van het merk. De beelden gingen de hele wereld over. Wie morgen het ‘proces van de eeuw’ even succesvol weet uit te buiten, krijgt een bril naar keuze thuisgestuurd.
Vorige week kwam het nieuws dat Yes wordt getermineerd. Het weekblad voor vrouwelijke twintigers verschijnt voor de allerlaatste keer in week 52. Uitgever Sanoma vindt Yes niet genoeg renderen.
In week 28 van vorig jaar werd bekend dat de Yes-redactie overging op co-creation: lezeressen mochten voortaan meedenken en -schrijven aan hun lijfblad. Het was kostenbesparend. Reclametechnisch slim ook, want het leek op brand activation. En het leidde tot publiciteit. Zelfs Het Roze Olifantje besteedde er aandacht aan.
Onder het bericht uit week 28 van 2009 – Yes-lezeressen denken in weken – plaatste Bea Pasveer, abonnee en moeder van twee, eergisteren een 659 woorden tellende reactie. Wie die leest, denkt: hoe kan Yes stoppen als Bea Pasveer tot de achterban behoort?
Pasveer is 24 jaar ‘lid van de abonnees’, schrijft ze. Dat is vanaf het prille begin. Ze kent het blad als haar broekzak. Voor haar kwam de opheffing niet als een verrassing. Ze riep het ruim een jaar geleden al op het drukbezochte forum van Yes, Yescafé.
Pasveer in haar reactie: “Ik wíst dat Yes het geen jaar meer zou uithouden met dat co-creation. Ik zwoer het op het hoofd van mijn kinderen. Nog een geluk dat niemand er toen op inging in het Yescafé, want het tijdschrift hield het wel nog net een jaar uit.”
Daarna doet ze stellige uitspraken over Yes binnen het cluster Jonge Vrouwen van Sanoma, dat verder bestaat uit Flair, Viva en Fancy. Ze dacht dat te kunnen doen, omdat ze abonnee van het eerste uur is. En een lezeres die de eerste vijf jaargangen nog compleet heeft.
De jaargangen erna heeft ze om sentimentele redenen ook lang bewaard, laat ze weten. Om logistieke redenen heeft ze mettertijd alle advertenties in mappen gestopt en de rest weggegooid. Dankzij het bijhouden van knipselmappen zag ze vorige week het einde naderen. “Op de abonneepagina stond over de duur van een abonnement: Stopt automatisch!”
Dat alles schrijft Pasveer, die de loop der dingen betreurt, maar ook een lichtpunt ziet: “Wie weet worden de eerste vijf jaargangen en de knipsels geld waard. Met het verdwijnen van de titel is die kans in ieder geval toegenomen.”
