Het Roze Olifantje – Ik denk er niet aan

De Witte Geit

Asjemenou?

donderdag 30 juli 2009   —  3 reacties » Lees meerLees minder

Nieuw, maar niet echt nieuw

5157_piano_48s_jcd_0

De campagne voor Stelle Artois, gemaakt door Mother, roept bij de Witte Geit wat twijfel op. Hoe mooi het ding ook is geëxecuteerd, hoeveel aandacht er aan het imiteren van vroeger tijden ook is besteed, en ongeacht met hoeveel zorg de retroscènes zijn gekozen die helemaal passen bij een licht biertje.

Allemaal mooi, maar hebben we dit niet al duizenden keren gezien? Denk aan de geïllustreerde Heineken-campagne aan het eind van de jaren tachtig. Of gemakkelijker: veel andere biercampagnes. Daarin zag je wel vaker, voordat Photoshop de wereld regeerde, mooie, zonnige platen met romantische taferelen en dito mensen. Al dan niet gefotografeerd.

Waarom is Mother zo blij met deze lijn? Omdat ie zo anders is in deze tijd? Omdat ie zo goed dat oude gevoel neerzet? Voor mij is het niets anders dan een prima imitatie uit de oude doos, zonder iets extra’s. De Witte Geit vraagt zich af waarom het anders zo goede Mother met dit ding komt.

5157_seaplane_48s_jcd_0


dinsdag 21 juli 2009   —  3 reacties » Lees meerLees minder

Komkommers en bier

Komkommertijd. De periode van het jaar waarin we ieder nieuwtje voorzien van een ventiel, zodat het lekker groot opgeblazen kan worden. Zo ook Jan & Yolanthe-gate. Wat begon met de beveiligingsbeelden van een parkeergarage, is nu uitgegroeid tot de hype van Komkommertijd 2009. Even een korte update voor de mensen die onder een steen hebben geleefd (bewust of onbewust).

Yolanthe wordt gesnapt met Wesley, Jan blijkt het te doen met Lisa, relatie kapot, Jan wordt op z’n jantje geslagen door Wim, de ex van Lisa, Yolanthe haalt het huis leeg van Jan, moeder van Jan spreekt publiekelijk van schande, moeder van Yolanthe vindt dat de moeder van Jan zich er niet mee moet bemoeien, Yolanthe gaat lekker op vakantie met Wesley.

Tot zover deze aflevering van de komkommersoap, die als voer dient voor de Albert Verlindes van deze wereld. Tv-programma’s openen ermee, weblogs staan er vol mee. Ook met grappen en grollen. Van het interview van de moeder van Jan maakt iemand een rap. Iemand anders meldt zich aan op Marktplaats onder de naam Yolanthe en zet onder andere een Televizier-ring uit 2003 te koop.

Van dat laatste geintje verscheen gisteren een commercial online. Die moet ons argeloze internetters doen geloven dat het een heuse Bavaria-commercial is, maar De Witte Geit is niet voor één gat te vangen.

Bavaria-Zo

Zoals je ziet: de typografie lijkt heel goed, maar is het net niet. Door een overijverige consument gemaakt dus. En daarmee rijst bij mij de vraag: moet je als merk nu blij zijn met dit soort initiatieven? Of moet je dit soort grappen zo snel mogelijk de kop indrukken?

Het geeft natuurlijk wel aan dat mensen je merkwaarden helemaal begrijpen en het zelfs kunnen koppelen aan iets actueels. Sommige merken lokken het juist uit. Neem KitKat, die consumenten vroeg een nieuwe KitKat-commercial te maken. Of Heineken, die een wedstrijd uitschreef om het vervolg op de Walking Fridge te bedenken.

Maar aan de andere kant: misschien wordt je merk wel geassocieerd met zaken waarvan je liever vrij blijft. Neem bijvoorbeeld de Polo-commercial, met de zelfmoordterrorist die een aantal jaar geleden werd gemaakt. Volkswagen ontkende de commercial zelf gemaakt te hebben en distantieerde zich van de inhoud. Feit is wel dat het filmpje online veel bekeken en geprezen werd.

Maar goed. De Witte Geit zou De Witte Geit niet zijn als hij nu een antwoord klaar zou hebben. Daarom: wat denken jullie? Consumenten aan de haal met je merk: handen op elkaar of handen in het haar?


dinsdag 21 juli 2009   —  3 reacties » Lees meerLees minder

Empire State Building aan de Nieuwe Bosscheweg

SnijderVandenBoom500

Er zijn een paar dierenvrienden van Het Roze Olifantje die een speciale band hebben met New York. Daar is niets mee, zolang het niet ziekelijk wordt. Zolang het niet te pas en te onpas wordt gebruikt. Eerlijk gezegd is die scheidslijn nogal arbitrair.

Nu vond De Witte Geit een goed voorbeeld van een doorgeslagen voorliefde voor New York en het Empire State Building in het bijzonder. Op de weg terug van een nachtelijk kermis-avontuur, reed de fietsende Witte Geit zowat tegen een reclamezuil van advocatenkantoor Snijders Van den Boom aan.

Ook met een ietwat troebeler beeld dan gewoonlijk zag hij een vreemd beeld. Op dat bord stond een niet onaardige foto van het Empire State Building, met als onderschrift ‘Advocaten voor ondernemers’. Hij zag en ziet de link tussen dat enorm hoge monument van de Amerikaanse architectuur en het Tilburgse advocatenkantoor voor ondernemers helemaal niet. Wie wel?


woensdag 15 juli 2009   —  5 reacties » Lees meerLees minder

De Appel van de fotografie

lomo

In 1991 bedacht door enkele studenten die op vakantie een oude Lomo-camera kochten en achteraf een verklaring nodig hadden voor de slechte resultaten. Nu al enige tijd de bom-diggety in Artifartiland en op Flickr: lomography. Oftewel: analoog fotograferen met een goedkope camera voorzien van plastic lens, en vooral niet te veel nadenken voordat je op die knop drukt. Een cult is geboren.

De resultaten zijn verbluffend. Van verbluffend goed tot verbluffend slecht, want alles mag en niets moet. Lekker los uit de heup schieten, geen rekening houden met compositie en kader, en al helemaal niet met licht, sluitertijden, brandpuntsafstanden en autofocuscapaciteiten.

Gewoon klikkerdeklikken dus, onder het zelfgeproclameerde motto: “Don’t Think, Just Shoot!” Er zijn weliswaar tien gouden basisregels, maar volgens gouden regel nummer tien heb je aan die eerste negen niet veel.

Al met al heeft dat oude, Russische toestel toch wel gezorgd voor een verfrissende kunststroming binnen de hedendaagse fotografie. Een tegenstroming van het perfectionisme dat hoort bij de digitale spiegelreflexcamera. Lekker rauw en ongecontroleerd. Met Sehnsucht naar mooie vervlogen tijden.

Naar mijn mening is lomografie estetisch zeer verantwoord. Maar zoals al eerder aangestipt: welke foto is nou lomo-vet, welke is lomo-laf? En wanneer ben je een goede lomograaf? Kan iemand me helpen, want in mijn gedachten voel ik al een Karel Appeltje aankomen: “Tsss, dit kan mijn kleine neefje ook!”

Afbeelding 3
Afbeelding 5
Afbeelding 6
Afbeelding 7
Afbeelding 9
Afbeelding 10


woensdag 1 juli 2009   —  3 reacties » Lees meerLees minder

Olinne vrelatnig

foto

Heel gelukkig ben ik met mijn iPhone. Werkt prima en je hebt er heel veel leuke app’s voor. Geregeld zit ik dan ook met m’n iPhone in de hand app’s te zoeken. Zo ook gisterochtend. Naarstig op zoek naar iets leuks. De app die ik zag heet ‘Sober’. Zou het – en dit is overigens geen bekentenis dat ik klant ben bij de AA – over ontnuchteren gaan?

Dus ik dat ding openen. De app zag er niet veelbelovend uit, maar de tekst erover wel. Naar het Nederlands vertaald, zodat het voor de gebruiker makkelijker te begrijpen is wat het ding doet. En daar gaat het fout.

Ik denk dat de makers de bestaande tekst door een online vertaalprogramma hebben gehaald. Want ondanks de goede bedoelingen van de maker: ik kan er geen touw aan vast knopen. Mijn oproep: lees de tekst op de afgebeelde screendump. Huil erom, lach erom, frustreer je erom, maakt niet uit, maar help me alsjeblieft bij de vertaling van deze vertaling.


vrijdag 26 juni 2009   —  4 reacties » Lees meerLees minder

Wie is de ZAK?

dezak

Op 1 juli wordt de Telecommunicatiewet gewijzigd. De belangrijkste aanpassing in die wet is de beperking van de opzegtermijn van een internetabonnement, tot een maand. 1 juli is ook de datum waarop een onbekende partij de strijd zal aangaan met de internetaanbieders.

Met de heading ‘Wie geef jij 1 juli de ZAK?’ moedigt ze de consument aan om zijn provider eens kritisch onder de loep te nemen. Op de website suggereert ‘ZAK’ dat zij het verschil gaat maken op het gebied van prijs, kwaliteit, service en internetsnelheid. De agressieve benaderingswijze in hun uitingen verhoogt de verwachtingen enorm.

Iemand de zak geven is voor de consument sowieso al een beladen boodschap ten tijde van een economische crisis, maar ook de concurrent moet het flink ontgelden. KPN, UPC, XS4ALL, Ziggo, Tele 2, Alice, Telfort & Het Net, zijn allemaal al ten prooi gevallen aan de bruine paperbag.

Na wat onderzoek blijft er eigenlijk nog één grote speler over en dat is, het onlangs met T-Mobile gefuseerde, Online. Of zij daadwerkelijk achter de acties zit, blijft een raadsel. Maar wie het ook is: hopelijk gaat de nieuwe speler de beloftes waarmaken. Op 1 juli weten we pas wie echt de ZAK is.


donderdag 18 juni 2009   —  4 reacties » Lees meerLees minder

En dat is drie

teaserdrie500

Ik schreef al eerder over de teasers die in het Brabants Dagblad verschenen. Op 22 mei iets met een ananas en op 1 juni iets met Duitse copy. De Witte Geit ziet deze opvallende advertenties als serie. En in deze vermeende serie verscheen gisteren deel drie: ik vermoed een Grieks tafereeltje. Benieuwd naar afzender en doelstelling ben ik niet meer. Kijk nu gewoon reikhalsend uit naar deel vier.


vrijdag 5 juni 2009   —  6 reacties » Lees meerLees minder

Hoe hip is een kiwi?

kiwi3

“Let the green groove be with you” kopt de 4-talige actiesite van Zespri. Op deze coole website vind je de Zespri™ Green Groove-ringtone en kun je de ultrahippe reclamespot bekijken. Deze Hed Kandi-achtige tv-commercial neemt je mee in de flexe wereld van de kiwi, met swingende clubgangers, groovy music, retro design, dj’s en spiegelende discoballen. Uiteindelijk wordt het beeld zwart en zien we:

Een (fucking) kiwi.

Je weet wel zo’n eivormige, bruinharige online pokies vrucht die met 100 anderen in een kratje in de supermarkt ligt. Na het zien van deze commercial denk ik maar één ding: gelooft Zespri echt dat er tv-kijkers zijn die na het zien van deze commercial tot de conclusie komen dat de kiwi eigenlijk best een mieterse vrucht is?!

Al die jaren heeft de consument nooit naar de kiwi omgekeken en kozen ze automatisch voor een tegendraadse Chiquita-banaan of een 100% natuurlijke Greenstar-appel en nu worden ze ineens geconfronteerd met de ware identiteit van de kiwi. Want op het eerste gezicht ziet de Zespri-kiwi er dan wel uit als een opgezwollen behaarde ballenzak, er gaat eigenlijk een ontzettend hippe vrucht onder schuil, die zich voorheen nooit zo op de voorgrond begaf, maar gewoon in een krat een kiwi lag te wezen.

Okee, reclame is de werkelijkheid rooskleuriger maken, maar een hippe “groove tone” voor een kiwimerk gaat me echt te ver. What’s next? Een Kiwihyves? Een Zespri Award? Een Kiwipedia?


maandag 1 juni 2009   —  5 reacties » Lees meerLees minder

Weer een teaser

teaser2 Het heeft even geduurd (meer dan een week), maar nu heb ik dan toch het vervolg van de ananas-teaser. Helaas nog geen antwoorden – het wordt alleen maar vager. Gezien taal en beeldtaal zou het wel eens ‘iets cultureels’ kunnen zijn. Inmiddels vraag ik me af of ik nog wel het juiste dier ben om hierover te schrijven. Wie weet volgt De Bruine Beer me op.


vrijdag 29 mei 2009   —  1 reactie » Lees meerLees minder

Laat papa maar even

unilever-a-merkencampagne

Het huismerk rukt op, ten koste van het A-merk. Steeds vaker kiest de consument voor het goedkopere huismerk en laat hij de A-merken liggen. Waarschijnlijk omdat het gevecht Prijs vs. Merkwaarden in tijden van crisis gewonnen wordt door, u raadt het al, Prijs.

En daarom is Unilever op 25 mei een campagne gestart om haar A-merken te profileren. In print en op tv worden de voordelen van de verschillende merken uitgelicht. Het zijn heldere uitingen die vooral inspelen op de kwaliteit van het product. Heel stoer en zelfverzekerd roepen de uitingen op tot vergelijk met hun goedkopere varianten.

Heldere uitingen, alleen roepen ze bij mij veel vragen op. Vooral over wat de consument nu denkt. Want het ene moment is Rexona de futuristische-Minority-Report-deo en het andere moment de 48-uur-werkende-op-miljoenen-oksels-geteste-deo.

unilever-rexona

En het ene moment smeer je een boterham met hoe-groot-wil-je-worden-pindakaas en het andere moment komt er onverzadigde-vetten-en-vitamine-e-pindakaas uit diezelfde pot.

unilever-calve

Naast dat het heel verwarrend is, vraag ik me sterk af of het een verstandige zet is van Unilever om het doosje met merkwaarden even in de kast te zetten. En, misschien nog wel erger, om over alle individuele merkcampagnes heen te stappen. Voor mij voelt het heel erg alsof papa Unilever tegen 8 van zijn 1600 kinderen heeft gezegd: “Ik los dat probleempje met die huismerken wel even op. Laat papa maar even.”