Het Roze Olifantje – Ik denk er niet aan

De Bruine Beer

Schijtwerk

maandag 25 januari 2010   —  3 reacties » Lees meerLees minder

Revolutionaire reclame

Fidel Castro. Mao Tse Tung. Vladimir Lenin. Mahatma Ghandi. Ho-Chi Minh. Rosa Luxemburg. Martin Luther King. Che Guevara. Karl Marx. De Dacia Logan MCV. Ja, de Dacia Logan MCV. Het valt even koud op je dak, maar in de commercial van het, relatief onbekende, automerk Dacia lijkt de koppeling tussen de grote namen uit de geschiedenis en een auto-aanbieding nog vreemder.

Het ene moment kijk je naar een scifi-film featuring de halve geschiedenis aan revolutionairen, het andere moment kijk je naar een lelijk soort pausmobiel met een prijsbord op het dak, midden in een winkelstraat. Ik denk dat televisiekijkend Nederland spontaan checkt of het niet per ongeluk op de afstandsbediening is gaan zitten.

Zo hol, zo leeg en zo irrelevant voor het merk vind je ze maar zelden. De welbekende kritiek ‘je kunt er ieder ander merk achter plakken’ is hier niet onterecht. Op Youtube vind je zelfs meerdere versies zonder eindshot met de uitdaging aan de kijker om er zijn eigen eindshot aan vast te plakken. Maar met welk merk je de commercial ook afsluit, het blijft neigen naar een zapmomentje.


woensdag 20 januari 2010   —  1 reactie » Lees meerLees minder

Rijmen met De Ruijter (en Raymond)

Met twee nieuwe commercials lanceerde Koninklijke De Ruijter onlangs een nieuwe campagne ter ere van het 150-jarig bestaan. En met deze campagne lijkt De Ruijter een nieuwe weg in te slaan. Met een lofzang. Een weg waarin ‘een ode gebracht wordt aan hun eigen producten’, zoals op Adformatie te lezen valt.

Een weg die bovendien geasfalteerd is met een nieuwe pay-off: “De Ruijter is om op te eten.” Hiermee neemt De Ruijter dus afscheid van de welbekende oneliner: “De broodversierder sinds 1860.” Verdient deze legendarische pay-off geen lof dan?

Met de nieuwe campagne kiest De Ruijter voor een nieuwe aanpak. Het gaat niet meer om de vorm en kleur van het broodbeleg, maar om de smaak. In plaats van de onschuldige, kleurrijke vrolijkheid die vooral gericht was op de kleintjes en hun ouders, claimen ze nu meer het dagelijkse smachten naar zoetigheid. Een verslaving aan pure en melkchocolade. Een hunkering naar vruchtenhagel.

Het lijkt mij een slimme strategische keuze, want hagelslag in allerlei kleurtjes en vormpjes maakt tegenwoordig iedereen. Toch vind ik de invulling van die keuze, bedacht door N=5, niet overtuigend. Want de commercials van De Ruijter zijn qua emotie en tone-of-voice vrij inwisselbaar voor vele andere snoep- en chocoladereclames.

De commercials zijn gelukkig nog maar de aftrap van de campagne. De rest volgt dus binnenkort. Ik ben benieuwd of de campagne mij dan wél gaat overtuigen. Want geromantiseerd rijmen over chocolade vind ik net iets te makkelijk. Dat kan namelijk iedereen. Zie hieronder. Of zou dat een viral van De Ruijter zijn?


dinsdag 19 januari 2010   —  170 reacties » Lees meerLees minder

Bloedstollend simpele reclame

LucasZiekenhuis

De Sint Lucas Andreas Ziekenhuis-quatrologie is bijna compleet. Met de 3 voorgaande advertenties schudde het ziekenhuis de creatieve markt al stevig wakker. En nu wordt er gespeculeerd over een vervolg.

Ook De Bruine Beer ontging de eerste advertentie uit de serie niet. ‘Wij zoeken géén zwartkijkers’ stamt uit augustus 2009. Na dit succes volgden al snel ‘Wij zoeken géén watjes’ en het iets zwakkere ‘Wij zoeken géén mutsen’. De kritiek op de laatste is volgens critici vooral te wijten aan het feit dat de link met ziekenhuis-items steeds dunner wordt.

Kenners zijn ervan overtuigd dat het succes te danken is aan de verfrissende wijze waarop de mensen van het Andreas Ziekenhuis simpele reclame hebben weten om te draaien naar reclame waar je simpel van wordt. Een eenvoudige twist, maar je moet er maar opkomen.

Of het nu ligt aan de ideeën van operatie-assistent Sonja, of de spitsvondigheid van radiodiagnostisch laborant Bernhard, of de frustratie van conciërge Diederik, die echt niet meer wist wat hij met die grote bestelling watjes in zijn te kleine magazijn aan moest.

Het resultaat is en blijft een campagne die je doet verlangen naar de volgende schuddebuikende oneliner. Nu is het wachten geblazen op de vierde kaskraker. Het team van het Andreas Ziekenhuis houdt de lippen stevig op elkaar. Het is iets met flierefluiters en fluiten. Meer wilde het team er nog niet over zeggen.


dinsdag 19 januari 2010   —  1 reactie » Lees meerLees minder

Euromaster & het Reversed Donald Duck Syndrome

Bandenspecialist Euromaster brengt een nieuwe commercial op de buis waarin hij de consument duidelijk wil maken dat de experts van Euromaster precies weten waar een goede band aan moet voldoen. Hij doet het op een licht-komische wijze, zodat de tv-kijkende Nederlander ook een positieve houding kweekt ten opzichte van Euromaster.

Tot zover niets mis. En misschien is er helemaal niets mis met deze reclame, maar toch bekruipt mij het gevoel dat er ergens iets niet klopt. En nee, dan heb ik het niet over het feit dat de ‘expert’ in de commercial te allen tijde zijn groen-blauwe overall aanhoudt (zelfs in de sauna), behalve wanneer hij gaat zwemmen: het zogenoemde ‘Reversed Donald Duck Syndrome’ (ontwikkeld door die wereldberoemde eend die nooit een broek of ondergoed droeg, behalve als hij ging zwemmen).

Wat mij stoort, is vooral de koppeling die gemaakt wordt tussen de boodschap en de uitstraling van de commercial. Euromaster wil graag gepercipieerd worden als ‘de expert’ op bandengebied, maar de hoofdrolspeler in de commercial – een leuke rol van Peter Sterk – straalt juist allesbehalve expertise uit.

Sterker nog: hij speelt een sulletje eersteklas. Dat wordt nog eens versterkt door het feit dat hij zinloze tests doet met een autoband, waar totaal niet uit blijkt hoe goed die band daadwerkelijk is. Slaat Euromaster de plank mis? Of denk ik te veel na en haalt de gemiddelde Nederlander met een auto precies de juiste boodschap en waarden uit deze commercial? Ik denk het eerste. Maar voor Euromaster hoop ik het laatste.


vrijdag 8 januari 2010   —  Nog geen reacties » Lees meerLees minder

Sex sells

SexSellsLeeuwen500

Het is crisis, zegt men. Mensen hebben minder te besteden, zegt men. Maar er moet toch geconsumeerd worden, zegt men. Geen probleem, zegt men. Het kan gewoon in natura, zegt men.

Mensen zijn erg vindingrijk en hebben de aloude ruileconomie weer nieuw leven ingeblazen. Kijk maar eens op Sexmarkt.nl. Via een advertentie op deze site bied je je alledaagse vaardigheden als autorijles-instructeur of loodgieter aan.

Mensen die behoefte hebben aan jouw dienstverlening, betalen je vervolgens in natura. Maar het kan ook anders: je vraagt of iemand een harddisk heeft in ruil voor wat vleselijke geneugten. Afschuwelijk.


woensdag 6 januari 2010   —  Nog geen reacties » Lees meerLees minder

Yakult praat geen poep, maar maakt het wel

De nieuwe tv-spot van probiotisch-lactobacillenzuiveldrankje Yakult windt er geen doekjes om. Het is tijd om te luisteren naar je darmen. Echt waar. En die gedachte is natuurlijk helemaal niet verkeerd.

Want het lichaam van een mens geeft zelf aan wanneer het bepaalde bacteriën, voedingsstoffen of vloeistoffen ontbeert of in overvloed heeft. Goede uitgangspositie voor een degelijke campagne dus.

Over de uitvoering ben ik minder te spreken. De filmbeelden in de commercial zijn nog wel aardig geschoten, maar alle audio is zwaar onder de maat. En dan de pay-off: “Luister naar je darmen.”

Die zegt precies waar het op staat, maar klinkt toch best een beetje vies. Want wie wil er nou naar rommelende darmen luisteren? Of naar het geluid en bijbehorende odeur die de rommelende darm uiteindelijk deelt met zijn omgeving?

Wie weet is de Yakult-doelgroep gewend aan dit soort anale soundsamples en is die dus blij met de nieuwe slogan. Ik heb er niets mee. En dit wordt nog eens versterkt door de slechte ‘persoonlijke’ darmtest op de website, waarbij de uiteindelijke darmflora-tips voor iedereen hetzelfde zijn. Een gemiste kans. En dat gevoel krijg ik een beetje bij de hele campagne.


dinsdag 29 december 2009   —  4 reacties » Lees meerLees minder

De echte Frans Bauer is dood

fb

Met veel droefenis en talloze mooie herinneringen neem ik afscheid van de echte Frans Bauer. Een grote fan van zijn muzikale werk ben ik nooit geweest, maar mensen, mensen – wat was die man toch altijd lekker zichzelf. Of hij nou werd geïnterviewd, gesoapt, of gewoon op vakantie was: Frans was Frans. Heerlijk.

Nooit meer vergeet ik dat ene moment op tv. In het programma ‘Waar is De Mol?’ was Frans te gast bij Johnny, en samen zaten ze op het strand van Texel. Johnny speelde gitaar en Frans begon spontaan te zingen. Hij verzon de tekst ter plekke, niet in het hoofd, maar met het hart. Dat was Frans Bauer. Authenticiteit ten top.

De echte Frans Bauer is helaas omgebracht. Vermoord door de Nederlandse Energie Maatschappij door middel van tenenkrommende televisiecommercials. Want ondanks dat Frans verre van irritant is, won hij tóch de Loden Leeuw als BN’er. En toen waren die schandalig slechte kerst- en nieuwjaarsinhakers nog maar net verschenen.

Zeker in die laatste commercials (met ‘Bauergy’, de waardeloze sneer naar Essent, als koploper) is geen greintje echtheid van Frans Bauer meer te vinden. Er staat een nep-Frans; een acteur die niet eens probeert om de echte Frans eer aan te doen.

Jammer hoor. Ik hoop dat de echte Frans Bauer opstaat uit de dood, en ons gewoon laat genieten van zijn lach, zijn mening en zijn levensplezier. Gewoon, Frans zoals Frans ooit bedoeld is.


maandag 28 december 2009   —  Nog geen reacties » Lees meerLees minder

Nog eentje dan

Ze zijn weer voorbij die vermaledijde kerstdagen. Die dagen waarop je bijna fysiek gedwongen wordt te veel te eten en drinken. Nou ja, voorbij – oud & nieuw volgt nog. Om je te sterken in je verzet tegen de overvloed, kun je hierboven het filmpje bekijken dat het New York Health Department sinds kort inzet tegen het overmatig consumeren van frisdrank. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik als Bruine Beer niet onder de indruk ben van campagnes die je angst inboezemen. Niettemin zijn de beelden nogal ‘gross’.


dinsdag 22 december 2009   —  6 reacties » Lees meerLees minder

Hand voor de mond

Foto34

Ik weet nog goed, vroeger. Samen met alle andere berenwelpjes op school deden we altijd wie het grappigst was. Ik won nooit. De beertjes begrepen mijn sarcasme niet, en in scheten laten was ik gewoon niet zo goed.

Toch kreeg ook de schetenbeer vaak niet de meeste lachers op de hand. Nee, die rol was weggelegd voor het welpje met de hilarische grappen over hoesten. Hoe zijn vader hoest, en zijn moeder. En de kuch van zijn zusje was ook maandagmorgenhumor ten top.

Het was geen toeval dat dat berenjong altijd victorie kraaide met zijn hoestgrappen. Zie de recente commercial van Bisolvon, waaruit blijkt dat kinderen écht grappen maken over papa’s longembolie. Lache!

Niet voor mij dus. Ik hekel deze spot. Is het niet om de slechte teksten, dan toch wel om de meelijwekkende moeder die volgens mij een autocue voor zich heeft staan. Of de vader en het kindje, die een Wii-controller gebruiken zoals niemand hem ooit gebruikt heeft.

Of het kindje met het uitvallende melkgebit, dat waarschijnlijk acteerles heeft gehad van Cindy Crawford. Eigenlijk is alleen het andere meisje enigszins te pruimen, maar dat heeft dan weer rood haar.

Ik hou inderdaad mijn hand voor mijn mond als ik deze televisiecommercial zie. Niet omdat ik moet hoesten, maar van pure ontzetting.

Thnx to HardCopy


vrijdag 18 december 2009   —  1 reactie » Lees meerLees minder

Bij het afval

Hepar1

Hépar is gebotteld water dat de stoelgang bevordert. Het zorgt ervoor dat je afvalstoffen beter worden afgevoerd. Met het woord afvalstoffen is de link met een vuilnisbak snel gelegd. En ja, ook die, moeten worden geleegd.

Plak een poster van een drinkende vrouw op zijn kop op de zijkant van een Kliko en de klep wordt automatisch haar derrière. Met de gedachte is op zich niets mis. Het is alleen erg jammer dat de uiting alleen werkt wanneer de bak op zijn kop hangt in een vuilniswagen. En dat moment is kort.

Feit blijft dat het grootste gedeelte van de dag de posters op zijn kop staan en de boodschap onduidelijk is. Daarbij is de combinatie tussen fris bronwater en stinkend vuilnis discutabel. Na een pak zout zou ik er nog geen dorst van krijgen. Het resultaat is een stinkende, Bruine Beer. Een typisch voorbeeld van een idee wat creatief gezien klopt als een bus, maar communicatief de plank volledig misslaat.

Hepar2