Ooit een Witte Geit zonder sik gezien? Sinds vanmorgen ik wel. Het is gekomen door de nieuwe Amersfoortse commercial. Een week lang heb ik erover zitten peinzen en ik kom er gewoon niet uit. Doorgaan heet de nieuwe commercial. Abstract en meteen de valkuil. Want de commercial moet over ondernemen gaan, de geforceerde joligheid trekt daar alle aandacht vanaf. Om over de overdreven Amerikaanse cast nog te zwijgen. Sowieso, waarom is die Amerikaans? De American dream is het enige wat in mij opkomt en dan nog. De Amersfoorste alleen groot in Nederland.
Oké, laat ik doorgaan en daaroverheen stappen.
Rijst meteen de volgende vraag. Waarom een nerd als ondernemer? Aaahh, dat antwoord is makkelijk Witte Geit. Nerds zijn hip, dat weet iedereen. Mee eens! Maar toch geen dikke, in een muf kloffie lopende en met notabene een of ander Ford Saai-achtig model.
Maar, laat ik ook dat opzij zetten en gewoon doorgaan.
De beste man gaat op pad als ondernemer. Hij wordt behoorlijk overvallen door een meteoriet. Balen. Gelukkig, alles is oké, hij kan verder met het plan geld te vragen bij de bank. Of, gloeiende gloeiende, wordt hij pardoes frontaal genomen door een stoomlocomotief die als een razende de bank uit spuit. Hij komt er met een schrammetje vanaf. Pfiew. Je zou denken, hij gaat door, hij gaat echter een stukje zwemmen. Dus wel van het ondernemerspad afgebracht!
Jawel, ook dat zet ik aan de kant.
De Witte Geit snapt ook, als zoiets je overkomt moet je even afkoelen. Maar dan stapelen alle clichés zich op. Een vallende piano, hoohoooi! Een vogel die zijn zicht beperkt achter het stuur, waardoor hij midden in een welvarende stad een gapend gat in scheurt, met als kers op de toef BAM!
Goed, goed, goed, een heldere boodschap is fijn, het moet ook aandacht pakken.
Knaagt er wel een andere vraag. Waarom zoveel geld investeren in een opvallende commercial, waarbij je verwijst naar Facebook, en je hier op een teaser en een paar wijsheden na niks doet. Ruikt voor mij een beetje naar ondernemertje naaien. Kijk eens hoeveel geld wij hebben dankzij jullie. We slaan het met liefde en plezier kapot op een gelikte commercial, waarin we alleen maar zeggen dat jullie zo maar effe door moeten gaan.
Geschreven door een calvinistische spruitjes eter die zijn hele leven in loondienst heeft gezeten.
Wat een zurigheid. Honderden totale ruk reclames op tv en de leukste die ertussen zit afzeiken omdat meneertje loonzakje zich niet aangesproken voelt. Pfff.
Erg grappige commercial;-)
Hulde!
Het is de eerste klant, die wat het bureau ook riep het meteen goed vond. Zonder enige terughoudendheid of zelfkritiek. En weet je wat bureau, maak er maar een avondvullende commercial van in het Engels. Misschien doet ie het dan ook wel goed op Youtube. Briljant zeg ik je.
Ik snap de kritiek niet. Eindelijk eens een reclame film die leuk is om naar te kijken en dan is het weer niet goed. Kop boven het maaiveld. Zo gaat dat in dit zure landje.
Dus leuk is de enige graadmeter Jan B? Dacht dat we dat tijdperk in 1990 al achter ons hadden. Terug bij af dus.
Wat een zuur zeik blog dit. Geschreven door mensen die zelf nog nooit een campagne van enige betekenis hebben gemaakt en daarom maar op alles wat anderen maken zitten te zuren.
Typische Hollandsche spruitjes eters. Vooral niet iets geks of anders doen want dat mag niet. Kop eraf.
Zeg. Jongens. En dan met name Eric en Joop. De Roze Olifant gunt jullie volgens mij alle plezier van deze commercial. Alleen leuk werkt gewoon niet meer. Alleen leuk is al lang uit. Er zit gewoon geen echte boodschap in deze commercial en als ie er als in zit dan is het gelijk aan die van Nationale Nederlanden (‘wat er ook gebeurt’).
Een blog is of om te huldigen of om te kraken. Zoals elke blog. En dus ook deze. Het is positief of negatief. Alles wat daar tussen in zit daarvan val je in slaap. Maar als jullie (Eric en Joop) graag alleen in een roze wolk leven waar alles mooi en goed is en waar kritiek niet gewenst is (als je het dan over spruitjes hebt) ook prima.