De laatste weken is McDonalds weer goed vertegenwoordigd in de Nederlandse huiskamers. Er draaien maar liefst 4 verschillende commercials tegelijkertijd. Hoewel ik de ene uiting beter vind dan de andere, ga ik ze als Witte Geit niet bekritiseren of bejubelen.
Wel doet de mix van boodschappen en stijlen mij achter de oren krabben. Want het ene moment moeten we lachen om de vernederlandste Aziaten omwille van de Chicken Saté, het andere moment beleven we een intense bungeejump om de Big Mac onder de aandacht te brengen.
Weer een ander moment wordt ons duidelijk gemaakt dat de ingrediënten van McDonalds van hoge kwaliteit zijn. En nóg weer een ander moment richten ze zich op het Happy Meal met een aandoenlijk jongetje.
Is McDonalds zo groot dat het geen eenduidige uitstraling, tone of voice en communicatie nodig heeft? Weten consumenten genoeg bij het zien van de gele M? Of hebben we hier te maken met een klant die snapt dat er niet 4 boodschappen passen in 1 commercial, en vervolgens maar 4 losse de ether in slingert?
Op al de vragen is het antwoord ja, vermoedelijk. En verder, zo stond te lezen in de Pig Business, is Ronald Mac van tools veranderd. Zo gebruikte hij altijd het penschietpistool, om een ongefilterde boodschap in de hersenen te planten. Hij wilde wat anders, goede raad was duur en hij koos voor het hagelgeweer. Nu is het bereik groter, maar de indruk minder diep.