“Wat vroeger een tunnelcomplex was, is straks een landgoed met geschiedenis.” Dat waren de laatste woorden van een Vietnam-soldaat. De laatste zin van zijn doodsreutel.
“Zelfs stervend sprak hij in slagzinnen,” vertelt zijn zoon Guillaume – op de foto. Guillaume is een Vlaamse marktkoopman die sterk naar zijn vader aardt. Terugblikkend had hij graag gezien dat zijn verwekker ook koopman was geworden.
Het mocht niet zo zijn. Guillaume’s vader vocht als ‘tunnelrat’ in Vietnam. “Hij voerde ondergrondse missies uit,” licht zijn zoon toe. “Mijn vader, de kleine man met de grote ballen, liet vrouw en kinderen achter om de taaie Vietcong op eigen terrein te verslaan, godbetert.”
Guillaume spreekt over zijn vader op een toon waarin zowel woede als waardering doorklinken. “Hij was soldaat, maar zou een prima verkoper zijn geweest. Kon lullen als Brugman. Zijn onophoudelijke getetter werd hem niet voor niks fataal. Hij verried zichzelf met zijn stemgeluid.”
Tijdens de slag om Saigon fluisterde hij te hard in een tunnel. Zijn stem droeg ver en alarmeerde vier Vietnamezen. Ze omsingelden hem en hij werd in een put met snelgroeiend bamboe gejonast.
Guillaume heeft zijn radde tong dus niet van een vreemde. “De oude baas kon goed overweg met woorden. En alsof hij zich alsmaar wilde oefenen, sprak hij constant. Ook tijdens het eten.”
De handelaar weet nog dat zijn vader zich een keer verslikte. “We aten groentesoep met alfabetvermicelli. De letters die hij ophoestte, belandden naast zijn soepbord en vormden de zin ‘bij aankoop elektrische schok cadeau’. Geloof het of niet. Zelf geloof ik het nog steeds niet. Zien is geloven, wordt gezegd. Toch geloof ik het niet.”
“Welbeschouwd had hij zijn leven beter niet gewaagd als soldaat,” mijmert de Vlaming verder. “Oud gereedschap ophalen bij de mensen en dat verkopen vanuit een marktkraam om zijn gezin te onderhouden, had ook gekund. Gouden handel voor de mooipraters, kan ik wel zeggen. Geen kosten, enkel baten.”
Vasthoudend zijn in gesprekken, weet de marktkoopman, daar gaat het om. “Verbaal op klanten blijven inhakken tot ze iets kopen. Iets kopen als aanleiding om weg te gaan. Ik heb trouwens een nieuwe partij handbijlen. Twee euro het stuk.” De radde tong van Guillaume is het product van de week. Dat spreekt.
Hij! De beruchte verkoper uit Weelde of contreien. Hij smeerde mij een troffel aan. Een truweel. Heb er tot op heden niks aan gehad. Ik werk in de makelaardij.
“De cementresten eraf bikken met een beitel en de truweel is weer als nieuw, mevrouw,” zei hij erbij. “Voor 50 cent metselt u als een vent. Cementbeitels voor het bikken heb ik ook. En hamers.”