De redactie van Yes kreeg in februari voor het laatst een idee. Het was een idee dat bestaat uit één woord. Volgende week, week 29, wordt het gelanceerd. Het woord is co-creation. Het betekent dat lezeressen serieus gaan meewerken aan het weekblad.
Hun bijdragen blijven niet langer beperkt tot een ingezonden brief, of geïnterviewd worden naar aanleiding van een tassenverzameling. Lezeressen mogen voortaan zelf onderwerpen bedenken en artikelen schrijven. De redactie gebruikt de beste.
Zo wil Yes bestaande abonnees betrokkener maken, nieuwe abonnees werven, een hyperactieve lezersgemeenschap stichten en het rustiger aan gaan doen. Lezeressen het werk laten doen – de redactie van De Roze Olifant had er nog niet over nagedacht. En is dat ook niet van plan.
Goh…40 tassen…
Heb nummer 41 al op het oog… zooo mooi!
Ik ben echt blij dat het Roze Olifantje er zo over denkt.
Als lijf&body er maar in blijft staan. Kenonne wat een lekker wijven zijn dat altijd! Of stond die rubriek in de viva?
Libelle en Margriet hebben al jaren ‘gastredacteurs’. Ook co-creation. Zelfde uitgever misschien?
grappig dat sommige zinnen uit het persbericht zo zijn weggelaten:
Gaat de redactie van Yes, weekblad voor vrouwen van 19-27 jaar, dan achteroverleunen? Nee, want het is veel werk om alle ideeën te verzamelen en samen met de lezeres een idee uit te werken tot een Yes-waardig artikel. Een uitdaging die Yes graag is aangegaan.
Ik zwoer het al. Vorig jaar zwoer ik het op het forum van Yes, Yescafé. Toen de redactie overging op een formule met ‘co-creation’ dacht ik dat het een teken aan de wand was.
Ik wíst dat Yes het geen jaar meer zou uithouden door co-creation. Noem het vrouwelijke intuïtie of gezond verstand. Ik zwoer het op het hoofd van mijn twee kinderen. (Een jongen van 24 en een meisje van 22.) Nog een geluk dat niemand er toen op inging in het Yescafé, want Yes hield het wel nog een jaar uit.
Maar in december is het over en uit. Huilen is te laat voor Yes. Van hogerhand kwam het besluit dat het tijdschrift speciaal voor alle jonge vrouwen ophoudt te bestaan, omdat het ‘te weinig winstpotentieel’ heeft.
Uitgever Sanoma bedient het cluster ‘jonge vrouwen’ met Yes, Flair, Viva en Fancy. Yes is het gewoonst van het stel. Yes is zo algemeen dat het niet meer bijzonder is. Het mikte op een enorme doelgroep. Voor vrouwen in hun twenties werd gezegd, maar je moet niet alles geloven. Yes mikte op iedere normale vrouw. En op mannen die hun vrouwen beter willen begrijpen.
Ik denk het te kunnen weten, dat Yes heel gewoon is, omdat ik al 24 jaar lid van de abonnees ben. Gewoon doen is gevaarlijk, zei mijn zoon, toen hij sprak over de muziek van zijn nieuwe band. ‘Als we teveel mensen willen bedienen, dan worden we middle of the road. Dan blijven we op bekend terrein en is er geen spanning.’
Bij Yes is er ook geen spanning. Nooit geweest. Vanaf het prille begin al niet. Dat kan ik bewijzen ook. Ik ben, denk ik, de enige die de eerste vijf jaargangen nog heeft. Helemaal compleet.
De jaargangen erna heb ik ook lang bewaard, maar toen ik een krat vol Yessen had, kon ik die niet alleen naar zolder sjouwen. Toen heb ik alle advertenties uitgescheurd en in mappen met insteekhoezen gedaan. De rest heb ik weggegooid.
Ik kon er moeilijk afscheid van nemen. Nu nog steeds niet. Ook al zijn de advertenties verouderd en gelden de voordeelcoupons niet meer, ik kan er geen afstand van doen. En in die insteekhoezen is het zo rommelig niet.
Wie weet worden de eerste vijf jaargangen en de knipsels nog geld waard. Met het verdwijnen van de titel is die kans in ieder geval toegenomen. Dat is dan toch nog een lichtpunt, want in feite is het treurig. Gedreven redactrices verliezen hun baan. Een bloeiend, boeiend lezersforum aan gort. Een vrolijk weekblad, ook aan gort.
Voor mij en mijn dochter had Yes een voorbeeldfunctie. Qua mode en de uitgedragen levensstijl. Minder kinderachtig dan Fancy. Het is niet zo ordinair als Flair en zonder die rubriek van Viva, Any Body, kon je je ermee in het openbaar vertonen. Yes is heel gewoontjes, maar altijd anders. Precies waar ik en mijn dochter van houden.
Ik dacht altijd: mocht iemand mij opdragen aan een ruimtewezen uit te leggen hoe de gemiddelde, fatsoenlijke Nederlandse vrouw denkt, dan zou ik dat doen met een Yes in de hand.
De vrije hand zou ik bij kennismaking opsteken als begroeting. Ik zou de alien ook de hand kunnen schudden, maar beschamende daden moeten vermeden worden in de diplomatie. Er zijn, denk ik, universele begroetingen waaraan niemand aanstoot kan nemen, zoals de opgestoken hand.
Een handdruk is wat anders. Daar moet je mee oppassen. Ik las lang geleden in de Yes dat een vrouw een moslim de hand wilde geven en dat hij haar toen een oorvijg gaf. In de Yes stond te lezen waarom. Zo zie je maar dat zo’n blad je bijspijkert.
Maar in week 52 dus het laatste nummer. Ik dank al de redactrices voor het leesplezier dat ik 24 jaar lang had! Uit de Yes van afgelopen week kon je trouwens al opmaken dat het einde nabij was. Op de abonneepagina stond over de duur van een abonnement geschreven: ‘Stopt automatisch.’
Groetjes,
Bea
[...] het leek op brand activation. En het leidde tot publiciteit. Zelfs Het Roze Olifantje besteedde er aandacht [...]