Als je een stichting bent, en met je beperkte (gesubsidieerde en gedoneerde) geld een wervende mailing verstuurt, wil je natuurlijk dat deze onthouden wordt. Dat valt niet altijd mee. Zeker niet als je doelgroep bestaat uit alzheimerpatiënten en hun families.
De mailing van ISAO (Internationale Stichting Alzheimer Onderzoek) is er toch in geslaagd. Sterker nog: ze haalden vandaag zelfs het landelijke nieuws met hun persoonlijk geadresseerde briefkaart aan eerdere donateurs.
De ansichtkaart werd enkele dagen later opgevolgd door de onderstaande brief, waarin ISAO uitlegde dat het gevoel van vervreemding die de kaart oproept, iets is wat alzheimerpatiënten voortdurend ondergaan.
Ik kan de vele negatieve reacties rondom de actie best begrijpen. Maar deze Gouden Leeuw is natuurlijk geen moraalridder. Wel een liefhebber van creatief werk. En bovendien zijn de resultaten van de ISAO-campagne niet eens bekend.
Misschien levert al deze publiciteit wel honderden nieuwe donaties en/of donateurs op. Dus van mij krijgt de actie een dikke creatieve pluim. Trouwens, waar maken al die mensen zich druk om? Over een paar dagen zijn ze het toch weer vergeten.
Heb ooit een alleenstaande collega een liefdesbrief gestuurd onder een valse naam. Tekst door een jonge vrouw laten schrijven. Foto’s gemaakt en meegestuurd van een andere, jonge vrouw. De knapste die ik kende. De brief bracht een schokgolf teweeg. Twee. De eerste toen hij de brief kreeg. De tweede toen hij moed verzameld had, het telefoonnummer draaide dat in de brief stond en Viola Holt aan de lijn kreeg. (Ik heb het over 1996.)
Nou, in 1996 was Viola Holt niet veel beter dan nu hoor.
Of bedoelde je dat niet? ;-)
’96 zei je he?
…nee, dat herinner ik me niet meer.
Ik zie dat je ook je goede teksten compleet bijster bent Dik Trom.
Dun Drum.
Nou Dun, jij kunt er ook wat van. Of toch niet?
Kunnen we het er wel over eens zijn dat Viola Holt echt nooit iets is geweest?
En leiden deze reacties de aandacht niet teveel af van een geweldige campagne?