Je hebt websites en websites. En vanzelfsprekend heeft een beetje reclamebureau een website waarmee zij zich onderscheiden van hun concurrenten. Niet alleen door het werk in het portfolio, maar ook door de website zelf. BooneOakley, een reclamebureau uit de VS snapt dit als geen ander. Of je hun website nu wel of niet mooi vindt, je blijft in ieder geval geboeid. Maar vooral nieuwsgierig genoeg om steeds verder te klikken.
Kabelproviders UPC en Ziggo timmeren hard aan de reclameweg. Getimmer dat ik wel kan waarderen. Want de commercials voor Interactieve Televisie van Ziggo, waarin BN’ers hun favoriete televisieavondje delen met ons, zijn na een stroef begin toch vrij aardig. En ook de nieuwe filmpjes van UPC doen mij zachtjes brullen van vreugde.
De commercial voor UPC Fiber Power is simpel, duidelijk en creatief vertaald: dikke stront moet door dunne buis, en bij UPC is de stront niet dunner, maar de buis dikker en UPC dus sneller. Deze reclame wint misschien geen Lamp, Lion of Loeki, maar wél extra klanten. En een complimentje van deze Leeuw. Goed werk dus.
*UPDATE: De commercial van UPC is nog steeds duidelijk en simpel, maar al iets minder creatief. Thnx Fleur!
Iets ouder al, maar ook erg goed te pruimen is de UPC Sportzomer-commercial. Niet überorigineel, maar wel lekker herkenbaar voor mannen.
MJ is dood, hartstikke dood. Jammer natuurlijk. Maar of we ‘m echt zullen missen als artiest, vraag ik me ernstig af. Zijn beste werk dateert van meer dan een kwart eeuw geleden en die concertreeks in Londen was ongetwijfeld uitgelopen op een groot drama.
Heeft Jackson iets met reclame te maken, zodat een post op dit blog gerechtvaardigd is? Weinig, maar er is toch iets. Zijn commercial voor Pepsi is al op andere blogs te zien. Maar De Grijze Muis dook een veel oudere commercial met Jackson op. Voor Suzuki. Toen was hij nog niet zo bad en wereldvreemd, maar eigenlijk veel meer een gewone, leuke jongeman.
In aanvulling op de Witte Geit: nogmaals de campagne met de zak. Minimaal onderzoek – even naar dezak.nl gegaan – wijst uit dat het om een internetprovider gaat, zoals De Witte Geit al vermoedde. De zoveelste provider die andere providers wil dissen. Niks mis mee overigens, want in ons kapitalistisch systeem is marktwerking dat wat geluk brengt en lage tarieven.
Maar wat me wel stoort, is die boodschap. Hoe kan een klant die goedkeuren in een tijd dat banen – overigens ook bij internetproviders – op de tocht staan? Kon het verantwoordelijke bureau niks beters bedenken? En is het expres of gewoon dom toeval? Voor mij heeft het hele ding een nare bijsmaak. Mag ik een zakje?
Op 1 juli wordt de Telecommunicatiewet gewijzigd. De belangrijkste aanpassing in die wet is de beperking van de opzegtermijn van een internetabonnement, tot een maand. 1 juli is ook de datum waarop een onbekende partij de strijd zal aangaan met de internetaanbieders.
Met de heading ‘Wie geef jij 1 juli de ZAK?’ moedigt ze de consument aan om zijn provider eens kritisch onder de loep te nemen. Op de website suggereert ‘ZAK’ dat zij het verschil gaat maken op het gebied van prijs, kwaliteit, service en internetsnelheid. De agressieve benaderingswijze in hun uitingen verhoogt de verwachtingen enorm.
Iemand de zak geven is voor de consument sowieso al een beladen boodschap ten tijde van een economische crisis, maar ook de concurrent moet het flink ontgelden. KPN, UPC, XS4ALL, Ziggo, Tele 2, Alice, Telfort & Het Net, zijn allemaal al ten prooi gevallen aan de bruine paperbag.
Na wat onderzoek blijft er eigenlijk nog één grote speler over en dat is, het onlangs met T-Mobile gefuseerde, Online. Of zij daadwerkelijk achter de acties zit, blijft een raadsel. Maar wie het ook is: hopelijk gaat de nieuwe speler de beloftes waarmaken. Op 1 juli weten we pas wie echt de ZAK is.
MINI is Fun. Fun met een grotemensenletter F. Een sterke propositie die het merk al jaren keer op keer bewijst met iedere uiting die ze maken. Zo ook weer deze actie in de straten van Toronto, die ervoor zorgde dat alle ogen op de nieuwe cabrio van MINI gericht waren. Slim als reclamebureaus zijn, maken ze er ook nog een geinig filmpje van. En let op mijn woorden: geheid dat er weblogs zijn die het oppikken.
“Elke vrouw kan haar charmes verhogen – eenvoudig door de onfeilbare Palmolive Schoonheidsbehandeling toe te passen. ’s Morgens en ’s avonds gelaat, hals en schouders masseren met het overvloedige schuim van Palmolive-zeep. Afspoelen met warm, dan met koud water. Kan het makkelijker?”
Ongeveer zo gaat de tekst uit een Palmolive-advertentie van heel vroeger en de vraag is tot op heden of een vrouw haar charme op een gemakkelijker manier kan verhogen dan met zeep. Het antwoord is moeilijk te geven. Een dermal anchor aanbrengen of een behandeling met peroxide, collageen, Prodent of wax vergt meer inspanning dan Palmolive-zeep smeren.
Maar het hoofdhaar tot een woekerd laten groeien, verhoogt de charme, gaat praktisch vanzelf en lijkt daarom makkelijker, al moet die woekerd wel onderhouden worden met Andrélon Verrassend Volume. Conclusie: het laatste woord is nog niet gezegd over de kwestie. En dan nu een zijspoor. Wat de charme van reclameteksten eenvoudig maar doeltreffend doet verhevigen: onbedoeld goede zinnen erin zetten. Weer vijf.
1. “Speciaal voor u zijn we de hele dag geopend tot 10 uur ’s avonds.”
2. “Kortom: Hollandse nieuwe, bier en topkeukens voor ongekend lage prijzen, daarvoor moet u zondag 14 juni bij ons zijn.”
3. “Lead-generatie via performance-based advertising online, met opvolging via outbound call.”
4. “Rianne maakt ook leuke kunst voor kinderen die zij regelmatig in opdracht maakt.”
5. “In haar schilderijen en aquarellen is onmiskenbaar aanwezig wat haar bezighoudt.”
Calvin Klein plaatste medio juni een, naar achteraf blijkt, nogal controversieel billboard in SoHo, New York. Het heeft er amper tien dagen gehangen. Buurtbewoners en voorbijgangers deden hun beklag bij Calvin Klein over dit triootje, en de pers pikte het op. Precies wat Calvin online casino Klein beoogde natuurlijk.
In ieder geval, het klagen en zeuren heeft geholpen. Sinds woensdag is de onderstaande dame te bewonderen. En de Gouden Leeuw brult: “Ook niet slecht.” Ze houdt het ongetwijfeld langer vol.
Het zou wat zijn. Gevraagd worden een campagne te verzorgen voor putdekselfabrikant TBS uit Soest. De nieuwkomer in het reclamevak kan er zijn naam mee vestigen. Een gearriveerde artdirector die nog een zeker je-ne-sais-quoi mist in zijn carrière, vindt dat in de vorm van TBS-putdeksels.
Reclames met putdeksels erin zijn er zat, maar reclame vóór putdeksels zijn er amper. Hooguit een bureaubladachtergrond met daarop een geërodeerde putdeksel die ligt te blikkeren in de zonneschijn. En een kalender met vrouwelijk naakt, waarbij de spataderen in de dijen en de littekens van de boezemvergroting verstopt zijn achter putdeksels. En waarschijnlijk is er ooit een wedstrijd uitgeschreven waarin men een tekening mocht insturen voor de bovenkant van putdeksels. De winnende tekening nam de putdekselfabrikant in productie.
Dat is het wel. Wie een campagne mag doen, kan losgaan en bijvoorbeeld een televisiecommercial maken over de evolutie van putdeksels. Een film met een tijdlijn erin die eindigt in het heden: het tijdperk van de ronde putdeksels. De tijdlijn begint vroeger, toen putdeksels nog vierkant waren. Toen vandalen ze van putten trokken, kantelden en rechtop, diagonaal in het riool lieten zakken, zodat er ongelukken gebeurden.
Want daarom liggen er anno nu ronde putdeksels op straat; die zijn niet in de put te flikkeren. Zo verdwijnen minder nietsvermoedende wandelaars in anderhalve meter diepe putten. Putdeksels doen verder trouwens dienst om iedereen die wel in het riool moet zijn, een makkelijke toegang te verschaffen. En om Roel van Velzen een keer een ondiep graf te kunnen geven tijdens een tournee door Nederland.
Putdeksels liggen er dus niet, zoals wel gedacht wordt, tegen de stank. Daarvoor is het stankslot uitgevonden. En ga maar na: zou een put met gelicht deksel wel stinken, dan bleven de genoemde wandelaars uit de buurt. Viel niemand erin. Van een stinkende put gaat immers een waarschuwende werking uit.
De Soestse putdekselgieter tot je klantenkring mogen rekenen: het zal altijd wel een droom blijven. TBS is al marktleider in putdeksels. Kan prima zonder reclame. Het merk is goed vertegenwoordigd in het straatbeeld. Nagenoeg iedereen in Nederland kent de naam.
Een man die ik heel hoog heb zitten is Bela Stamenkovits. Eén van de meest succesvolle artdirectors en mooimakers uit de jaren ’80 en ’90. Mede-naamgever van het succesvolle PMSvW/Y&R. (De ‘S’ is van Stamenkovits, voor wie het niet wist.) En oprichter van het evenzo succesvolle Campaign Company.
Daarna werd hij creatieve baas van TBWA/Campaign Company. En toen besloot Bela te stoppen om toch weer door te gaan met 2009 Amsterdam – voorheen: 2008 Amsterdam. En nu zie ik de campagne voor Sikkens. Die waarbij een F1-wagen door een enorme bak verf rijdt, om zo een kunstwerk te maken. Hm, dacht ik, waar ken ik dat van?
Het boek ‘Reduce to the max’ van Smart, dat ter introductie werd uitgebracht in 1997, geeft een frisse kijk op het frisse stadskarretje. Het boek is een belevingsexperiment met hoe een auto te laten zien. De Smart wordt door een boel creatieve mensen van een kant bekeken, die in eerste instantie weinig te maken lijkt te hebben met een auto.
En in dat boek, op pagina 57, begint het hoofdstuk ‘actie, veiligheid’. In dit hoofdstuk laat kunstenaar Roman Signer een Smart langs een serie canvasdoeken in een grote fabriek rijden, om er heel veel verf tegenaan te gooien. Resultaat: soms een contour van een Smart, maar vooral veel random spetters op het doek.
Natuurlijk is het zo dat door een plas verf rijden een ander beeld oplevert dan een Smart met een verfkanon beschieten. En natuurlijk gaat het bij Sikkens over verf en bij Smart om de auto, wat ook een verschil is. Maar toch: idee en resultaat zijn vergelijkbaar. Hieronder kun je twee pagina’s uit het Smart-boek bewonderen.
Nu heb ik als Paarse Krokodil een vraag: vinden jullie dat dit qua idee gewoon heel veel lijkt op wat er nu voor Sikkens is gedaan, of dat het er te veel op lijkt? Graag je ongekleurde mening.
